Een prachtige tirade over schuld en boete, dat was het. In aanloop naar het WK herhaalde Andere tijden sport de persconferentie van de KNVB in 2001 waarin Van Gaal zijn aftreden bekend maakte. Het hoofd van De Bondscoach liep steeds roder aan, terwijl hij legendarische oneliners het perszaaltje ingooide:
"En nou moeten jullie niet meteen een foto maken als ik aan mijn neus zit."
Achter zijn ogen woedde een oceaan van emotie, maar de tranen kwamen niet. Een man mag niet huilen, volgens Van Gaal.
Louis is een man van bezieling en volledige overgave, trots ook. Tranen horen daar niet bij. In ieder geval niet voor de lenzen van de krant en televisie die met zijn gevoelens een andere kant op willen dan hij voor ogen heeft.
"Media: minmin."
Verdriet bewaart Louis voor thuis. Dáár, met zijn neus in de veilige boezem van Truus, schokschoudert Louis de ellende van zich af.
Die handrem van Van Gaal, het gaat hem dwarszitten deze zomer. Ergens, onderweg naar de finale, gaat Oranje zijn Waterloo vinden. Na een heroïsche wedstrijd van het Nederlands elftal verdampt de WK-droom van Van Gaal in de zinderende Braziliaanse zon. Aan de zijlijn vangt hij als een generaal zijn manschappen op. De coach van de tegenstander krijgt een oprechte felicitatie. Trots en beheerst verdwijnt hij in de catacomben. Verslagen, op zoek naar de boezem van Truus.
Veel liever zie ik Louis op zo'n moment eenzaam in de dug-out. Geknakt, met de handen in het haar, tranen stromen als een Alpenkreek in de lente. De camera's vangen zijn wanhoop. Microfoons registreren zijn gedempte vloek.
"Zo dichtbij, klote."
Louis zet de deuren open. Hij wordt weer mens onder zestien miljoen bondscoaches.
Wat zouden we van hem houden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten