woensdag 2 januari 2013

Autoband

We staan muurvast op de Autobahn in Zuid-Duitsland. File. Op de achterbank kleurt jongste een giraffe in zijn tekenboek, zijn broer speelt een computerspel. Hun moeder slaapt op de bijrijdersstoel naast me. Opeens een kreet van jongste.
“Kijk daar! Dát is een grote autoband!”
Ik draai mijn hoofd naar rechts en zie in de verte een grote hoop zorgvuldig aaneengeschakelde lichtgevende schelpen. Het lijkt inderdaad op een autoband, maar ik weet dat daarbinnen een wedstrijd tot grote hoogte kan Schweinsteigeren.
“Dat is een voetbalstadion,” zeg ik, ”Bayern München speelt daar zijn thuiswedstrijden." Jongste staart naar buiten, in zijn mondhoek bijt hij op een kleurpotlood. Het wiel, dat daar plompverloren in het landschap lijkt neergelegd, maakt een wereld van gedachten bij hem los. Zijn neefje heeft een München-shirt met Robben achterop en tijdens onze voetbalpartijtjes voor de buffetkast met een schuimrubberen bal wil hij graag 'Bayern' zijn, maar een autoband? Daar maak je een schommel of een zandbak van, hooguit vang je er de wip mee op, maar je gaat er toch niet in voetballen?
Een minuut later, als de giraffe zijn voltooiing nadert, doorbreekt hij de stilte.
“Pap, voetbalt Ajax ook in een stadion?”
“Ja, jongen. Ajax speelt in een groot stadion. Het heet De Arena," antwoord ik.
Dit is het sein voor oudste om zich ook in de discussie te mengen. 
“De Arena lijkt op een vliegende schotel, voor Marsmannetjes," zegt ie, zonder van zijn computerspelletje op te kijken.
“Een vliegende schotel?" De gedachten van jongste tuimelen in een nieuwe richting. Ruimteschepen kietelen zijn fantasie. Met carnaval wil hij een alien worden, of anders Maya de bij. Hij zet zich weer aan een kleurplaat, van een hangbuikzwijntje deze keer, maar als de file in beweging komt, is er witte rook.
“Dan sta ik nu voor Ajax,” zegt hij. Hij trekt er het gezicht bij waarmee Tom Egbers opvallend transfernieuws brengt.
Mijn linkervoet verlaat iets te enthousiast de koppeling, de schok wekt zijn moeder ruw uit haar doezelstand.
“Wat is er?" vraagt ze geschrokken.
Ik stel haar gerust. “Niks aan de hand, mop. We hebben weer een stap vooruit gezet." 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten