Billy

Birmingham, zaterdagmiddag rond de klok van drie. De contouren van de stad zag je terug op het veld: onsamenhangende gebouwen met een straatbeeld van billen in te strakke leggings. Aston Villa deed maar wat. 
Southampton, toch ook geen selectie van baltovenaars, bleef speels overeind. Het claret and blue in Villa Park straalde bleekjes deze dagen. 
In het tribunevak was de pijn van een mager seizoen af te lezen van het gezicht van de supporter naast me. Het bolle gezicht, gestaald door ontbijt met vette worst en bonen in tomatensaus, werd doorkliefd met groeven vol gemiste kansen en degradatieangst. De penalty voor Southampton maakte de situatie er niet beter op. In wanhoop verstuurde hij een sms, mijn oog viel op het display:
"Drama here. 0-1 penalty. Is Billy ok?"
Daar ging ik.
Billy? De behoefte aan opheldering kreeg prompt voorrang. Was zijn broer net geopereerd? Ging zijn zoontje voor het eerst met de trein naar oma? Had de parkiet de kinkhoest? Terwijl Villa voor me vruchteloos doorploeterde, zocht ik vanuit mijn ooghoek naar sporen van Billy. 
De gelijkmaker kwam niet. 
"Damn, we're now bottom three," mompelden ze in blessuretijd achter me. Na het laatste fluitsignaal stond mijn buurman op en draaide zich om richting een zware week. Ik zag hem gaan op de trap, het ging niet goed met hem. Nogmaals checkte hij zijn gsm. Ik hoopte voor hem dat Billy okay was.