Grote boze wolf

"Wie is dat?" vroeg oudste. Hij wees naar een man met een woeste grijns op het televisiescherm.
"John de Wolf," zei ik. 
Een beeldredacteur startte een filmpje van een skiër in een strakgetrokken pak die van een schans sprong.
"Is John de Wolf een schansspringer," vroeg oudste.
"Nee jongen, hij was een stoere verdediger van Feyenoord met lange haren. In de spelerstunnel beet hij in de neus van de tegenstander."
"Om te stoeien?"
"Nee, om de spits bang te maken."
Oudste haalde zijn schouders op. Hij luisterde verder naar de vragen van Matthijs aan de neusbijter, maar hij bleef met vragen zitten.
"Maar waarom gaat hij dan van een schans springen?"
"Tja, jongen, ik weet het eigenlijk niet." 
Verbazingwekkend hoe snel kinderen hun ouders klem zetten met essentiële vragen. Wat drijft De Wolf om met een rotvaart van zo'n heuvel te springen? Roem? Aandacht? Hunkert hij naar een echo van een volle Kuip die hem aanbidt?
Is het geld? Belooft SBS6 een hoop poen waarmee de alimentatie verzacht wordt? 
Op het beeldscherm werd opnieuw een filmpje gestart. Van vallende schansspringers deze keer. Oudste schrok.
"Oei, die valt hard!"
Zo'n doodsmak wens je inderdaad niemand toe. Zeker De Wolf niet. Ik zie hem liggen, met zijn gipsen been omhoog in een kille ziekenhuiskamer. Het omaatje met longontsteking tegenover hem, wil een praatje maken.
"Heeft het niet meegezeten?" vraagt ze met een kwetsbaar stemmetje.
Dan die vertwijfelde uithaal van het boegbeeld dat ooit de wereld aan zijn voeten had:
"Zuster!"