dinsdag 1 mei 2012

Spuitje

Met een raar gevoel arriveer ik op het sportpark 'De Smagtenbocht'. Het wordt mijn allerlaatste thuiswedstrijd. Zoals elke zondagochtend tref ik in de kantine Harrie aan.
"Wat hoor ik? Hou je ermee op?" vraagt hij als hij het kopje koffie voor me op de bar zet. Ik vertel hem het verhaal over de enkels en de knieën die  nadrukkelijk protesteren, een wedstrijd fatsoenlijk doorkomen is verleden tijd. Na zo'n 40 jaar komt daarmee een einde aan een vast ritme van de wedstrijddag in het weekend.
Het voelt alsof ik een trouwe hond naar de dierenarts breng om hem in te laten slapen. Jarenlang heb je hem verzorgd, prachtige tijden beleefd. Je ziet enorm tegen het moment op; morgen staat er niemand te kwispelen bij de deur.
Als ik me met het zesde in het kleedlokaal nestel, slaakt coach H. een wanhopige kreet. Het bakje met de gesneden ananas, het wondermiddel voor in de rust, is in zijn tas opengegaan. Je kunt er donder op zeggen wat er nu gebeurt: in no time vliegt de ene kwinkslag na de andere door de ruimte. Dit zijn de momenten die ik nog het meest ga missen. Het kopje koffie van Harrie, het geschater in het kleedlokaal. Ik kijk om me heen naar de jongens van mijn team. Vreemd, met velen speel ik al jaren, maar van sommigen weet ik niet wat ze de rest van de week doen. We komen seizoenenlang op zondagochtend bij elkaar, maken plezier en spelen een wedstrijd. Vervolgens zien we elkaar weer een week niet. Mannen kunnen dat.
Ik ben niet de enige die afscheid neemt, middenvelders E. en J., en laatste man J. stoppen ook. Daarmee valt het zesde voor het eerst uit elkaar. Een kampioenschap zou een waardig slot zijn. Daarvoor moet koploper BES nog punten laten liggen, we hebben het niet in eigen hand.
Vandaag spelen we tegen Netersel 2. Hun rechtsbuiten noemen ze 'bami'. Dan weet je het wel. In de derde minuut van de wedstrijd loopt hun spits met een knie in mijn bovenbeen. Een ijsbeen kan er naast de versleten gewrichten  nog wel bij. Ik moet de eindstreep werkelijk strompelend bereiken.
We pakken de wedstrijd met 3-1 en horen dat concurrent BES inderdaad punten heeft verspeeld: 1-1. We gaan verdorie als koploper de allerlaatste competitieronde in! Gaat de cirkel zich prachtig sluiten? De euforie krijgt in ieder geval grip op het zesde. De komende week worden spandoeken gemaakt, vrije dagen geregeld en een kampioensshirt ontworpen. Ik bestel maat XXL, het ooit zo gestroomlijnde lichaam is namelijk getransformeerd naar een wat  loggere vorm. De Piet Schrijvers-variant zeg maar, De Beer van De Meer, die later 'De Bolle van Zwolle' en 'Het Lek van PEC' werd. Misschien had hij ook iets eerder moeten stoppen. 
Als ik de kantine verlaat, loop ik met G. naar de auto. Ik ken hem al jaren van de club. Het lijkt alsof hij mijn gedachten raadt.
"Zo, eh..., dus dit zijn zo'n beetje de laatste minuten van Het Gedrocht van de Smagtenbocht," op zijn gezicht zit een vette grijns. Onze lach waait uit over het hoofdveld. 
Nog één wedstrijd, denk ik als ik het parkeerterrein afrijd, dan breng ik het gedrocht naar de dierenarts.


1 opmerking:

  1. Hoi Pieter, heel jammer om te lezen dat je actieve voetbalcarrière tot een einde gaat komen. Ik hoop dat je nog wel veel wedstrijden blijft bezoeken en bovenal over je favoriete sport blijft schrijven. Veel succes met de laatste wedstrijd, hopelijk met een mooi kampioenschap!

    BeantwoordenVerwijderen