Girlpower

Op de camping speel ik met jongste een partijtje één tegen één. Ik verdedig met verve de strook gras tussen een omgekeerde emmer en een tuinstoel. Tegenover me staat jongste tussen een boompje en zijn crossfiets op standaard. Het vuur in zijn ogen. Ik moet goed op mijn enkels letten, hij heeft een wapen ontdekt dat extra venijn in zijn spel legt: de sliding.
Bij de stand 8-7 in mijn nadeel, verschijnt het buurmeisje achter het doel. Ze veegt een lok uit haar gezicht, neemt een quasi-nonchalante houding aan met een hand op haar heup en probeert oogcontact te maken met jongste. Oppassen nu, ik herken die blik. Voor je het weet zit je tegen je zin een of ander taakje te doen. In haar rechterhand heeft ze een 'my little pony'. Opzichtig begint ze de felgele haartjes te kammen. In de voortent van de buren staat een hele verzameling, gisteren heeft ze samen met jongste de hele manege verzorgd.
Gelukkig focust jongste zich volledig op onze wedstrijd. We naderen de beslissende fase. Zijn rechtervoet gaat vervaarlijk naar achteren, maar zijn vluchtschot gaat naast, mist de overbuurvrouw die nietsvermoedend in haar Libelle verzonken zit rakelings en rolt onder een caravan, tien meter verderop. Ik moet er op mijn buik onderkruipen om de wedstrijd te kunnen hervatten, maar bij terugkomst tref ik een leeg veld. Daar zit ie, in  de voortent van de buren. Braaf kamt hij de blauwe manen van een 'little pony'. Over zijn schouder kijkt het buurmeisje me aan met een blik van jammer-dan-maar-ik-had-hem-even-nodig-in-mijn-paardenkapsalon. De wedstrijd is voorbij, besef ik. Hoofdschuddend zet ik de klapstoel en de emmer terug onder de luifel.
Zes jaar en nu al weet ze hoe het werkt met mannen.