Tarzan

Nu weet ik het. Alle ontberingen, al die keren dat je net naast de prijzen grijpt, het missen van de kampioenstitel in je allerlaatste wedstrijd: het heeft allemaal een doel. Ik begrijp nu schaatser Gerard van Velde volledig toen hij na zijn Olympische 1000-meterrace in 2002 verklaarde: "Nu weet ik waarom ik altijd vierde werd; om hier de gouden medaille te komen winnen!"
Gisterenavond meldde ik me met mijn goede vriend L. in zaal 'De Pas' in Heesch voor de grote voetbalkwis voor koppels. Op het terras voor het zalencomplex keek ik eens goed om me heen. De dresscode was helder; gympen, vale spijkerbroek en een T-shirt met een afdruk van Maradonna's hoofd of het logo van een onduidelijke Braziliaanse club erop. Uit het geroezemoes stegen woorden als 'Branco Strupar', 'Derby County' en 'Bart Goor' op, we bevonden ons duidelijk op een pleisterplaats voor volkomen zinloze voetbalfeitjes. In een hoekje zagen we ze staan, Niels 'de killer' Fouchier en Marco 'de kannibaal' Villevoye, de gedoodverfde favorieten voor deze avond. Het gerucht ging dat ze bij een voetbalkwis, diep in Zeeland, twee flatscreentelevisies in de wacht gesleept hadden.
Het voetbalkwiskampioenschap van Heesch bestond uit 4 ronden van 25 vragen over EK's, WK's, de Eredivisie en Europese competities. Na enkele slippertjes over de twee Italiaanse clubs van Michel Kreek en de topscorer vorig jaar in de Premier League, wisten vriend L. en ik ons ternauwernood voor de finale te plaatsen. Als 'lucky loser' werden we met 5 andere koppels op het podium geroepen. Daar voltrok zich een onwaarschijnlijk scenario. Vanuit geslagen positie kropen we naar de kop van het klassement. Met het goede antwoord over WK-debutant Trinidad and Tobago wipte vriend L. ons in de eindsprint over het verbouwereerde koppel Fouchier/Villevoye heen: we pakten de winst! De cup met de grote oren werd ons overhandigd, terwijl een confettikanon papiersnippers regende. De adrenaline gierde door onze aderen, we werden wild van enthousiasme. In het feestgedruis werd het T-shirt van mijn torso getrokken en mijn lokken hingen verwilderd naast het gezicht. De vergelijking met Gerard van Velde in Salt Lake City was daarmee compleet. Daar stond ik: de Tarzan van Heesch. Precies op dit moment, het geilste hoogtepunt van de avond, flitsten de camera's voor de foto die vanmorgen prominent de voorpagina van de Heescher Dorpscourant sierde.
Na alle opofferingen valt de puzzel nu op zijn plaats. Eindelijk, eindelijk ben ik op de plek waar mijn leven zich naartoe bewoog: met een magneetje op de koelkasten van licht opgewonden huisvrouwen in Heesch.