Het lijden van Robben

Arjen Robben heeft het zwaar. Hij miste een penalty in een belangrijke finale,  zijn club greep naast een grote prijs en de supporters fluiten hem uit.
Onlangs las ik het boek 'Een al te kort leven' van Ronald Reng. Het is de biografie van Robert Enke, de keeper die op het WK van 2010 het doel van het Duitse elftal zou gaan verdedigen. Zover kwam het niet. 
Enke groeide als sociale jongen op in Oost-Duitsland en brak als talent door bij Borussia Mönchengladbach, speelde enkele goede seizoenen voor Benfica, werd door Louis van Gaal naar Barcelona gehaald, redde het daar niet, maar herstelde zich bij Hannover, werd daar een zeer gewaardeerde aanvoerder van de ploeg en veroverde er zijn plaatsje in die Mannschaft.
Het boek zuigt je zijn leven binnen. Niet door de carrière die hij beleefde, maar door de ziekte die zich langzaam meester van hem maakte; Robert Enke leed aan depressies.
Als lezer krijg je stap voor stap inzicht in deze helletocht. Je proeft zijn gevecht als Enke door de diepste spelonken gaat, de strijd om op zulke dagen elke seconde te overleven wordt bijna tastbaar. Samen met zijn vrouw Teresa knokte Enke als een frontsoldaat tegen zijn ziekte. Hij koos ervoor om in het geheim te lijden. Zijn ziekte mocht niet in de openbaarheid komen, doordat het zijn loopbaan zou ruïneren en hij uit de ouderlijke macht zou worden gezet, samen met Teresa had hij een geadopteerde dochtertje. Ondertussen deed de depressie zijn verwoestende werk, waardoor de keeper volkomen klem kwam te zitten.
Uiteindelijk schreef hij een afscheidsbrief en maakte een einde aan zijn leven, maar als ik zijn karakter en doorzettingsvermogen moet uitdrukken in water, heb ik daar de Atlantische Oceaan voor nodig. Als ik op dezelfde schaal de tegenslag van Arjen Robben zou uitzetten, kom ik niet verder dan enkele regendruppels op de namiddag van een zomerse dag.