Falcao

Het kan nooit lang meer duren. Ik verwacht het reclamefilmpje bij het komende EK, in de rust van Nederland tegen Denemarken. Daar staat hij, de stoere spits van Atletico Madrid, bovenop een klif. In een scherp uitgesneden broekje staart hij uitdagend in de camera, waarna hij de duik in het diepe water maakt. Vervolgens komt het flesje deodorant in beeld en prevelt hij met Colombiaans accent de ingestudeerde woordjes:
"For men like me."
Falcao denderde als een bronstige bizon mijn huiskamer binnen. Zijn shirt probeerde vergeefs de spierpartijen in toom te houden, het zwarte haar in slierten aan het krachtige hoofd geplakt; mannelijker worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt.
Tot deze week kende ik slechts één Falcao, de sierlijke sliert met het rechte bovenlijf op het Braziliaanse middenveld van het WK van '82. Tussen Socrates en Toninho Cerezo zette hij met prachtige steekballen Zico aan het werk, maar in de finale om de Europa League werd hij overvleugeld door zijn woest sleurende naamgenoot. 
Na de EL-finale poetste ik voor de spiegel in de badkamer mijn tanden.  Opzichtig hield ik mijn buik in en pompte ik mijn schouders op. Zo leek het best nog wat. Ik zag me, net als Falcao, ook schitteren in een commercial op het komende EK. Languit op de bank, stoer in de camera kijken en dan lispelen 'voor mannen zoals ik'. Vervolgens de grote zak met paprikachips in beeld. 
Met veel dipsaus.