Panini

“Ja, ik heb Sam Brox!”
Onze oudste zoon springt een gat in de lucht als zijn vriendje uit de wikkel rolt. Meteen rent hij naar zijn verzamelmap om een ereplaatsje te zoeken. Zijn moeder is net binnen gekomen met de wekelijkse boodschappen. Het zakje met de voetbalplaatjes van Bladella werd haar meteen ontnomen. Deze opwinding duurt al een tijdje en levert prachtige momenten op. Op het schoolplein rende onze zoon naar zijn klasgenootje Chris.
“Kijk eens wat ik heb!”, schreeuwde hij, terwijl Chris naar zichzelf keek op het voetbalplaatje.
Het was genoeg om van de schooldag van Chris van Heukelom een feest te maken.
Het honderdjarig bestaan van Bladella maakt veel los in het dorp, de voetbalplaatjes bij Albert Heijn zijn een gouden greep. De strijd om de Bladella-familie compleet te hebben is in alle hevigheid losgebarsten. In mijn hoofd herleven de tijden van Panini. Ik herinner me goed de foto’s van voetbalsterren die ik in de jaren zeventig spaarde. Helden uit de eredivisie van toen pronkten in mijn album. Frits Flinkevleugel van FC Amsterdam, Stef Walbeek van Sparta, Pronk van Ajax. Al lang vergeten spelers. Urenlang zat ik op de bank, met de Panini-map op mijn knie. Hongerig staren naar al die voetballers die in prachtige shirts speelden en op zondagen werden toegejuicht in volle stadions. Absolute helden waren het. Nog voel ik de plotselinge paniek toen ineens Co Stout van Telstar verdwenen was. Dagenlang gezocht. Ik vond hem uiteindelijk op de slaapkamer van mijn zus. “Knappe vent,” zei ze achteloos. Het was genoeg om haar een week boos te negeren.
Het jubileum van Bladella geeft alle jongens in het dorp voetbalroem. Pure rijkdom. De wetenschap dat ook zij verstopt zitten in de Albert Heijn-zakjes plaatst hen voor even op hetzelfde podium als de voetbalsterren op de posters boven hun bed. De voetbalglorie schittert in hun ogen. Gelukkig mag ik in deze drukte meeliften. Op een zeer bescheiden plek weliswaar, maar achterin de Bladella-map staat de elftalfoto van het vijfde.
“Kijk, hier is pappa!”, hoor ik regelmatig vanaf de bank als er weer door het album gebladerd wordt. Door hun trots voel ik een beetje hoe Co Stout, de oude held van Telstar, zich toentertijd gevoeld moet hebben. Ergens onderweg is het Panini-album verdwenen. Geen idee waar het gebleven is. Doodzonde, graag zou ik nog een keer door die vergeelde bladzijden willen bladeren. Een lange gallerij van vergane glorie. De Bladella-map gaat een betere toekomst tegemoet. Het heeft meteen een prachtig plekje in de kast gekregen.
Gisteren stond de buurjongen aan de deurbel. Hij had dubbele kaartjes in zijn hand en kwam kijken of er wat te ruilen viel. Opnieuw grote consternatie, want neefje Sem Diepens kon aan de collectie toegevoegd worden.
Vanavond gaan we naar oma. Neef Sem zal daar ook zijn. Nu al kijk ik uit naar het moment dat onze oudste hem met enkele woorden een gelukzalige gevoel gaat geven. Alsof hij in een vol stadion de bal om de graaiende handen van de doelman in de bovenhoek krult. Drie kleine woorden waarmee de voetbaltrots in zijn ogen zal oplichten:
“Ik heb jou!”
Vreugde zit verstopt in kleine dingen. Voor een zak aardappelen, een pond gehakt, een bloemkool en een pak yoghurt koop je bij de Albert Heijn voor een tientje een gezonde maaltijd. In het jubileumjaar van Bladella haal je er ook onbetaalbaar voetbalgeluk mee in huis.