Oceaanvreugde

Het was vooral de houding van zijn lichaam die het plaatje prachtig inkleurde. Jack Maas gooide met een meesterlijk doelpunt de wedstrijd tegen Oirschot Vooruit 4 in het slot; door de schoonheid van zijn actie leek het gras mooier groen dan voorheen, brak de zon het wolkendek open en stonden de bomen om het hoofdveld nog trotser geworteld, maar Jack liep terug naar eigen helft met de nonchalance van een postbode die zojuist weer een verjaardagskaart bezorgd heeft: dagelijkse kost.
Jack Maas is een 42-jarige liefhebber van het spel. Al jarenlang verbonden aan onze vereniging. In een ver verleden, toen het werkelijk vroor dat het kraakte en er op het sportpark aan een ijsbaan gewerkt werd, meldde Jack zich voor een trainingsavond. Hij parkeerde zijn tractor naast de kantine en stapte in een blousje met korte mouwen uit. In de ene hand twee voetbalschoenen, in de andere een sjekkie. Deze aankomst maakte zonder woorden duidelijk: voor deze oermens is geen uitdaging te groot. Ergens tussen dit moment van Jacks fysieke top en de magistrale goal van afgelopen zondag, sijpelde ook bij Jack het besef door dat bergen steeds moeilijker te beklimmen zijn. Jack gaf niet toe aan de teloorgang, hij besloot op het veld door te gaan tot het bittere einde.
Het is het eeuwige verlangen naar die ene volmaakte actie. Het sluimerende geloof dat er in die trage voeten nog steeds een beslissende dribbel zit. Maar ver voorbij de dagen dat de passeeracties en de doelpunten er van nature uitrolden, werd Jack ingehaald door een pijnlijke waarheid: tegenstanders lopen elk seizoen steeds harder uit zijn rug en schoten op het doel beginnen met venijn, maar eindigen alsmaar dichterbij de cornervlag. Toch is er altijd de hoop op die ene vonk.
Het overkwam Jack Maas zondag.
De wedstrijd voltrok zich als zo vele partijen daarvoor. Jack sjouwde op het middenveld, hield het spel breed en werd overlopen door jeugdige tegenstanders. Hoe kon het ons ontgaan? Hoe konden we het níet zien dat al zijn loopacties, al zijn ingevingen als een vooropgezet plan gingen leiden tot dat ene moment in de 73e minuut van de wedstrijd. De bal ging rond over veel schijven, maar terwijl over rechts naar ruimte werd gezocht, dook Jack geniaal vanaf links in de leegte achter de vijandelijke linies. De dieptepass was op maat, de aanname van Jack keurig verzorgd. Opgejaagd begon hij aan zijn reis richting de doelman van Oirschot Vooruit. De keeper verkleinde zijn doel en Jack, niet meer de snelste, leek te worden ingehaald door de aanstormende voorstopper. We verwachtten een actie die in schoonheid ging sterven. Maar net op het moment dat hij ten onder leek te gaan aan een vernietigende tackle, ontsnapte er een goddelijke ingeving uit Jacks fragiele heupen. Met een magistrale dubbele schaar zette hij de keeper op het verkeerde been en verdween de voorstopper in niemandsland waar hij nu nog steeds verdwaasd rond loopt. Het sloeg in bij alle aanwezigen: in een flits zagen we het gehele voetballeven van Jack aan ons voorbij gaan. Terwijl de kruitdampen nog uit de verwoeste verdediging opstegen, schoof hij kinderlijk eenvoudig de bal in het lege doel. Het was alsof de stokdove Mozart in zijn laatste dagen nog één keer aanzette en er een verbluffende symfonie uitperste.
Ergens diep in het krakende lichaam van onze ploeggenoot brak een vulkaan open, lava stroomde door zijn aderen, golven van geluk zochten roekeloos een weg naar buiten. Wij allen waren meteen doordrongen van dit unieke moment. We beseften dat we hier, op het hoofdveld, misschien wel het laatste meesterwerk van onze voetbalvriend mochten aanschouwen. Jacks oceaanvreugde was tot in de kantine zichtbaar, maar terwijl wij in euforie op hem afsprintten om zijn hemelse oprisping te vieren, wist Jack met een uiterste inspanning zijn geluk binnenboord te houden. Hij koos de weg van de totale beheersing.
Het acteertalent van Jack zette de wedstrijd van zondag in een heerlijke gloed.