Dag 82

In Nederland bestaat het online-voetbalspelletje Scorito, een managementspel rondom de Eredivisie. Aan het begin van het seizoen krijg je een virtuele zak met geld om 18 spelers te kopen. Elk weekend maak je een opstelling, waarmee je punten kunt scoren. Onschuldig mannenvermaak. Inmiddels zit ik in vier Scorito-groepen: met mijn beste vrienden, met familie, met een groep vaders en zonen van de voetbalclub en met een aantal collega’s van school. En elke Scorito-groep heeft een eigen app-community. Als in het weekend ergens te velde wordt gescoord, een penalty wordt gemist of een aanvoerder de rode kaart krijgt, rinkelt mijn telefoon als de kassa van een drukbezochte kroeg in coronavrije tijden. Deze weken is het goud. Regelmatig tuur ik schokschaterend naar binnenkomende appjes als we met zijn vieren rond de kachel zitten. Ze zijn er aan gewend, thuis. “Wat is er met papa aan de hand?” “Krijgt waarschijnlijk weer een Scorito-berichtje binnen.” Het valt ook niet uit te leggen, de humor in deze communicatiegroepjes. De één stuurt onbedoeld een voorzetje, dat door anderen snoeihard met een kwinkslag of filmpje wordt binnengekopt. Het komt dicht in de buurt van kleedkamerhumor. Zet 15 mannen met een voetbaltas bij elkaar in een omkleedhok; daar kan geen cabaretvoorstelling tegen op. In de app-groep van school zitten twee vrouwelijke collega’s. Als de mannen los gaan met een drie kwartier durende app-journaal over de talenknobbel van Donny, de shirtsponsor van FC Emmen en mogelijke erectieproblemen bij de Chinese president, reageren de dames van wiskunde en biologie consequent: met absolute radiostilte. Dit alles leidt tot twee conclusies. Mannen helpen elkaar append door de coronawinter en vrouwen komen van Venus.