Dag 80

Natuurlijk gaan er, ondanks de vele beperkingen, ook veel dingen gewoon dóór alsof er niets aan de hand is. De gas- water- en lichtrekening moet gewoon worden betaald, de vallende herfstbladeren moeten ouderwets naar de bladbak en óók de stem van Jongste breekt; zijn timbre lijkt nog het meest op een moeizaam startende Datsun in de ochtendkou. Ook Hakim Ziyech laat zich niet ringeloren door een virusje meer of minder. Aan de andere kant van de Noordzee gaat hij bij Chelsea onverstoorbaar verder met het geven van verrukkelijke passes. De traptechniek van Ziyech geeft antwoord op vragen die bij de tegenstander nog niet zijn opgekomen. Zo’n linkerbeen van Ziyech; het herinnert je aan de eerste keer dat je je meisje zag. Zijn scherp aangesneden voorzet richting de tweede paal: een ode aan het leven in drie seconden. Of het nu de ingeving in een flits van Ziyech is of de marathonconcerten van Bruce Springsteen, ze bezitten beide dezelfde liefde voor het bestaan. De momenten van Hakim Ziyech krijgen nog meer kleur door spontaan opspringende supportersvakken achter het doel in Stamford Bridge, maar zijn frivoliteiten spelen zich af voor lege stoeltjes en haastig ingestart stadiongeluid. De voetbalkunst bij Chelsea schaart zich daarmee naadloos bij afhaalmaaltijden aan het loket van een sterrenrestaurant en inderhaast in elkaar gezette online-pubquizzen. Het jaar 2020 in een notendop: in isolatie scharrel je de pleziertjes bij elkaar. De serie ‘Stranger things’ op Netflix, een chanson van Jacques Brel, een menu met nieuwe Aziatische kruiden, desnoods het borduren van een blauwe reiger tussen het riet; er zijn veel manieren om in coronatijden tóch het bloed warm door de aderen te laten stromen. Het linkerbeen van Ziyech is voor mij al genoeg.