Dag 56

Toen op maandag 16 maart de scholen sloten werden wc-rollen gegraaid en was Bruno Bruins nog minister. Het lijken details uit de tijd van minister-president Balkenende en bondscoach Van Marwijk, maar het is pas acht weken geleden. In die tijd maakten we samen veel mee. In vogelvlucht: Oudste werd fysiek volwassen en bleek in zijn nakie in staat tot een Epke-salto, Jongste ontdekte de jeu-des-boules-ballen van opa Frans en leerde dat je met een flesje Calvé geduld moet hebben, hun moeder diende aan het front op de IC-afdeling, knipte onze haren en maakte furore met nieuwe wandelschoenen. En ikzelf? Gelouterd kom ik uit deze maanden: mijn leerlingen spreek ik moeiteloos online, ik nam afscheid van uncle George en ging dagelijks een uur wandelen om balans te vinden met mijn Obelix-gewoonten.
Morgen gaan de basisscholen weer open, de tennistraining van Oudste is al hervat, volgende week starten ook de voetbaltrainingen. Stap voor stap terug naar ‘normaal’, wat dat na het voorjaar van 2020 precies gaat inhouden weet niemand. Wél dat deze 56 dagen veel offers zijn gebracht: mensen verloren dierbaren, ondernemingen dreigen om te vallen.
Voorzichtig nog, maar de toekomst lonkt. Hier betekent dat: mijn ouders bezoeken in de Floriaan, mijn huidbehoefte stillen met familie en vrienden, het zomerverblijf in de achtertuin afmaken en zorgen dat Oudste verder komt dan bladzijde 21 in Turks fruit (wat is dat toch met de jeugd?).
Op deze plek genoot ik van onze ontmoetingen. Velen zag ik hier elke dag, bedankt daarvoor. Binnenkort zetten we dat voort op het sportpark, op school of ergens in het dagelijks leven. Ik verheug me op de camping in Zuid-Holland (naast Bea uit Beek en Donk), de werkweek op school en daarna de zaterdag in september aan de zijlijn. Er gaat namelijk niets boven eerst een wedstrijd van Jongste, daarna van Oudste, met ouders nagenieten in de kantine en dan terugkeren naar huis, de basis van alles. Ik koester het meer dan ooit.

Tot ziens, mensen, en blijf voorzichtig!

Pieter Abrahams