Dag 53

Okay, het land gaat langzaam weer open. Maar omdat we thuis een kapper hebben en een nagelstudio niet mijn biotoop is, blijft het nog een tijdje bij corona-excursies.
Op woensdag is dat de krantenwijk van Jongste. Het binnenhalen van de pakken voor de voordeur en het vouwen van de krantjes: het is al weken een feestje.
Met het hele gezin fietsen we naar de wijk. Daar is het team als een Zwitsers uurwerk. Niemand zegt een woord, maar iedereen weet precies bij welk huis te beginnen, waar een ‘nee-nee-sticker’ is geplakt en waar de bewoners achter het raam zitten te loeren of de hortensia’s in de voortuin wel héél blijven. Voor Jongste is het werk voor een uur, we zien elkaar dus na een kwartier steeds weer terug op het trottoir bij de rotonde.
Voor het toetje.
Op de terugweg passeren we namelijk altijd de markt op het dorpsplein. De kriebels in de buik als we met voorpret op een ‘wachttegel’ voor de loempiakraam gaan staan. De wekelijkse vraag van de Vietnamese juffrouw.
“Met saus?”
Na de laatste hap tikt elke keer een oude bekende op onze schouder. Het zwarte gat. Voor de volgende schoolreis moeten we weer een week wachten. Maar op de markt liggen restaurants en terrassen nu te wachten. Obers en koks houden zich nog een paar weken verscholen achter de gordijnen. De opwinding groeit; het feest gaat op 1 juni weer beginnen.