Dag 55

Vanwege het mooie weer verzorgde ik een barbecue. De tuintafel zag er uitnodigend uit: een frisgewassen kleed, daarop borden van het feestservies en het kogelronde barbecuetje binnen handbereik.
“Welke sauzen hebben we?”, vroeg Jongste. Hij is van de sauzen.
Naast de mandjes met brood stond een uitgebalanceerd sauzentrio van Calvé: knoflook, whisky-cocktail en chili.
Jongste had een fraai bord gecombineerd met twee stukjes wit stokbrood, twee stukjes bruin, twee schijfjes komkommer en een mopje waldorfsalade, toen zijn hamburger arriveerde. Hij koos voor chilisaus als finishing touch.
Oudste begon een verhaal over zijn hervatte tennistraining op het moment dat Jongste het flesje ondersteboven boven zijn bord hield. Oudste had de strenge afstandsregels op de baan en de warming-up al uitvoerig beschreven, maar de chili gaf geen krimp. Jongste keek als Captain Iglo met één oog door de flesopening en begon toen met zwaarder geschut. Een ferme stoot richting het bord. Niets. Nog een stoot. Noppes. Nog krachtiger. Geen chili.
Oudste, zijn moeder en ik: we wisten precies wat er ging gebeuren. De kunst is om dan rustig te blijven. Als een verkeersagent in spitsuur de situatie controleren. Oudste vertelde verder over de aangepaste backhandtechniek, zijn moeder vroeg naar de dubbelspelpartijtjes, het serveren. Oudste stond zelfs op het punt om over de cooling-down te vertellen. Toen pas spoot de halve fles met orkaankracht over het frisse tafelkleed.