Dag 51

Vrijheid, het is een interessant woord deze maanden. Mensen snakken naar ouwehoeren in het café, dansen op Pinkpop, een overwinning van Max op Zandvoort.
Net stond Jongste naast me met zijn hondstrouwe oogjes.
“Mag ik een stukje grillworst, pap?”
Je kind met een stukje worst op de bank, gewoon omdat het lekker is, veel vrijer wordt het niet.
Wat zegt het woord vrijheid als je in de vorige eeuw geboren bent, net op het moment dat de welvaart explodeerde. Een stukje grillworst, het lag altijd voor het grijpen. Over honger en dictaturen hoorde je op school. Dat mensen uit wanhoop hun land ontvluchten, je ziet het in het journaal, maar vervolgens schakel je door naar de uitwedstrijd van Ajax.
Vroeger vertelden mijn vader en moeder verhalen over de Tweede Wereldoorlog. Nu niet meer; voor noodzakelijke 24-uurszorg worden ze verplaatst naar de Floriaan. Morgen staan mijn zus en ik met onze ouders bij de hoofdingang van de verpleeginstelling. Vanwege corona-voorschriften dragen we hen daar met een koffertje over aan het verplegend personeel. Voorlopig geen bezoek. Een onzeker avontuur als gewoonte en ritme jouw ankers zijn.
De kans om je demente ouders 24/7 de professionele zorg te geven die ze nodig hebben, dat is rijkdom. Weten wat ik gisteren heb gedaan en wat ik morgen ga doen óók.
Sinds 16 maart zit ik thuis in beperking en ik sta op het punt onze ouders naar een gesloten verpleegafdeling te brengen. En toch voel ik meer vrijheid dan ooit.