zaterdag 27 september 2014

TicTac

Donderdagavond loop ik met jongste door de binnenstad van Eindhoven. Zijn opwinding stroomt door zijn warme knuist in mijn hand. Dit gaat zijn eerste PSV-wedstrijd worden. In de verte gloeien de stadionlichten al boven de huizen.
"Gaan ze nu weer foejeren, pap?" vraagt ie als we in de drukte voor het toegangspoortje staan. Hij herinnert zich nog dat ik een keer met de benen wijd werd betast door een steward van de Amsterdam Arena.
"Deed dat pijn, papa?" had ie toen gevraagd.
"Nee, jongen. Het voelt alleen een beetje vreemd."
Deze keer mag ik gewoon doorlopen als we door het poortje zijn, maar over mijn schouder zie ik dat jongste zich demonstratief opstelt voor een steward van het type Herman den Blijker. Jongste staat als een eekhoorn voor de gorilla, alsof ie naar een pindanootje hengelt.
"Dus jij wilt ook gefouilleerd worden," zegt Herman, die het spel meespeelt.
Jongste spreidt zijn armen, plaatst zijn been opzij en zet zijn gezicht op het standje ik-ben-er-klaar-voor. Dan geeft Herman vol gas. De kolenschoppen die doordeweeks beton vlechten of metaal buigen, glijden in rap temp over het tengere lichaam. Bij de rechterjaszak stopt ineens de speurtocht. Als een gevangenenbewaarder in Alcatraz houdt Herman een voorwerp voor de neus van jongste.
"Wat is dit?" vraagt ie streng. 
"Een leeg TicTac-doosje," zegt jongste, piepend van spanning.
Herman mikt het doosje met een boog naast een sinaasappel, een flesje water en andere in beslag genomen goederen en knikt met zijn hoofd.
"Doorlopen!" zegt ie dan, met een knipoog.
Op de tribune juicht jongste voor de PSV-doelpunten en springt vrolijk mee met de wave die de tweede helft over de rangen glijdt, maar het zijn Hermans handen die het meeste blijven hangen.
"Was de wedstrijd leuk?" vraagt zijn moeder bij thuiskomst.
"Ja, ik ben gefoejeerd!" is het antwoord van jongste.
"Is dat niet eng?" 
Dan probeert jongste de belevenis, die tot in zijn vezels zinderde,  schouderophalend terug te zetten in de alledaagsheid van het smeren van boterhammen en tanden poetsen:
"Och, het kietelt een beetje."

Geen opmerkingen:

Een reactie posten