Zinvol

Terwijl zijn moeder een ui en een aubergine sneed, zat oudste aan de keukentafel gebogen over de Voetbal International. Op de voorkant stonden 16 foto's van topspelers die komende week het sterrenbal van de Champions League openen. Oudste houdt niet zo van voetbal, maar is een enthousiast tennisser met een gevaarlijke backhand. Ook speelt ie gitaar. Terwijl hij zichzelf het intro van een Black Eyed Peas-liedje leert, wordt ie voortdurend gestoord door geluiden van Fox Sports of het FIFA-13-geweld van zijn broertje. Toch pikt hij veel voetbalfeiten op, want oudste gaf moeiteloos de namen van de voetballers die de voorpagina van de VI sierden.
"Schöne, Zlatan, Messi, Yaya Touré, Sneijder, Pirlo, Özil, Huntelaar, Hulk, Robben, Martins Indi, Ronaldo, Balotelli,  ...."
Het rijtje stokte bij foto nummer 14.
"Wie is dat, pap?"
"Hij is van Chelsea," zei ik.
"Mata?"
Jongste kwam de keuken binnenwandelen.
"Die zit bij Manchester. Dat is Diego Costa," zei ie, achteloos als de boer die al zijn koeien herkent aan de vlekken op de achterbil. Boven de pan met groente zette mijn vriendin grote ogen op. Dit ging ver. Heel ver, maar ik was nog niet tevreden.
"Je moet er nog twee," zei ik tegen oudste. Geconcentreerd keerde hij terug naar de portrettengallerij.
"..... Diego Costa dus, en ... eh..., Totti en Affelay!"
Hij balde een vuist en kreeg een highfive van jongste. Triomfantelijk keken ze de keuken in alsof ze ter plekke een medicijn tegen ALS hadden ontdekt of het antwoord hadden op het probleem van smeltende ijskappen. Hun moeder was minder onder de indruk. Ze goot de pastaslierten af en schudde hartgrondig met haar hoofd.