Rondje om de wereld

Het openingsgesprek van Matthijs van Nieuwkerk met Claudia de Brey kon ik moeilijk volgen door ritmisch gebonk. Oudste en jongste waren aan het oefenen op de inrit. Toen ze binnen werden geroepen, hoorde ik de reden.
"Als ik voor winterstop de bal tien keer kan hooghouden, gaan we met het hele team naar de bios," legde jongste uit met de bal in de hand.
"Ja, en ik help hem mee," zei oudste.
"Tot hoe ver kom je dan?" vroeg ik.
"Mijn record is zeven," zei jongste enthousiast. Het klonk als de vermoeide marathonloper die, met de finish in zicht, zichzelf nog eens oppept. 
"Dit moet ik ook oefenen." Jongste drukte zijn bal op de grond en voerde een ingewikkelde dans uit met aantikken en haastige overstapjes. Zijn F-coach had de oefening gisteren voorgedaan. Jongste krabde op de training nog onwennig achter zijn oren, maar ging na thuiskomst vóór bedtijd aan de slag. Vanmorgen aan de ontbijttafel, met de bal aan de voet tussen twee happen peperkoek door, waren de contouren van beheersing al zichtbaar.
"Kijk pap, het lukt," zei jongste nu trots. Hij had de bal inderdaad aan een touwtje.
Op tv draaide de wereld intussen gewoon door. Matthijs kondigde de blooperfilmpjes aan.
"Rondje om de wereld, dat is dit," zei jongste. Hij liet de bal op zijn wreef balanceren en probeerde er met zijn voet omheen te draaien, zonder hem te laten stuiteren. Het ging mis bij de aanname. Mijn kopje koffie werd met geweld van tafel gestoten. Geschrokken keken oudste en jongste naar de ravage op de vloer. Hun moeder schoot gehaast toe.
"Wat is dit voor toestand?" riep ze.
"Geen nood," suste ik, "geef hem een dag en hij heeft het onder controle."