IJswater

De postbode bracht gisteren een groot langwerpig pakketje. De naam van jongste stond erop. Ik rammelde er een keer mee en bekeek het van alle kanten, maar daar werd ik niet veel wijzer van.
"Dat is voor zijn slaapkamer!" hoorde ik vanaf de bovenverdieping.
Mijn vriendin is al dagen bezig in de slaapkamer van jongste. De wanden werden in de kleuren rood en wit opgefrist. Dat vond ik nog hoopvol.
"Daar kun je een mooie Ajax-kamer van maken," zei ik enthousiast, "of een Feyenoord-kamer!" 
Jongste knikte netjes met zijn hoofd, maar had zijn keuze al gemaakt. Uit het postpakketje rolde namelijk het PSV-logo in reuzenformaat. Mijn vriendin maakte er meteen werk van en bevestigde de sticker op de muur boven het bed van jongste. 
"En? Kun je het aan?" vroeg mijn vriendin voorzichtig toen het klaar was. Ze kent me goed.
"Alsof je de Eiffeltoren verhuist naar hartje Londen," antwoordde ik.
De onwennigheid hing nog steeds in de lucht toen ik de jongens naar bed bracht. In de kamer van jongste hing het PSV-logo als een dreigement boven een paar onschuldige kinderogen.
"Weet je niet meer welke liedjes ik altijd voor jullie zong?" vroeg ik.
"Ja, hoor. Hand in hand, kameraden," zei jongste, "en Op een slof en een oude voetbalschoen. Maar ik vind PSV gewoon de beste." Het voelde als een scheut ijswater over mijn hoofd. 
Vanmorgen verscheen jongste opvallend fris aan de ontbijttafel. Ik vroeg hem of hij goed geslapen had, onder het zwaard van Damocles.
"Als een roos," zei ie monter, "en ik wil ook nog een poster van Depaai."
De emmer moest blijkbaar helemaal leeg.