Nieuwe schoenen

Als een teek zoog het zich vast in mijn brein. Het stak zijn kop naar binnen en liet niet meer los. Achteloos, alsof het om een half volkoren ging, riep ze het me na, toen ik vanmorgen de deur uit ging: "Oh ja, straks ga ik met jongste nieuwe voetbalschoenen kopen!" De rest van de dag zoemden de woorden rond in mijn achterhoofd.
Nieuwe kicksen, dat luistert heel nauw. 
In gedachten zag ik hem in de sportwinkel staan. Met zijn moeder voor zo'n wand met blauw, groen en geel. Aarzelend ging zijn vinger omhoog, jongste wees naar een rood exemplaar met paarse veters.
Daar ga je dan.
Rode voetbalschoenen met paarse veters, dat betekent jarenlange schwalbes en verongelijkt zeuren om een penalty bij de scheidsrechter. Een geblondeerde kuif op het hoofd en kousen tot over zijn knieën. Op zijn elfde komt ie vragen om twee oorbellen. 
Het winkelmeisje maakt het nog erger. "Op zulke speelt Ronaldo ook." 
Wie wijst jongste op dat donkere hoekje in het magazijn, achterin? Die plank vol stof met overjarige modellen waar het ruikt naar spelers met een snor. Schoenen uit de tijd dat meeuwen uit de lucht werden geschoten. Schoonheid zat in een effectbal achter de verdediging, niet in gel of een tatoeage in de nek.
Het zweet staat in mijn handen als ik bij thuiskomst de achterdeur open. Op de keukentafel staat een doos. Nu komt het erop aan. De toekomst staat op het spel. Wat gaat het worden: Balotelli of Paul Scholes? Met trillende vingers open ik het deksel. Ik slaak een kreet.
Ze zijn zwart.