maandag 3 juni 2013

El Tigre

De zomer van '82 startte goed met aangename temperaturen in juni. Mooie avonden voor onder de kersenboom, buiten werd vlees geroosterd. Maar op het WK in Spanje veroverden Zico, Eder en Socrates de wereld. Het Braziliaanse elftal hield me binnen. 
De avond van de poulewedstrijd tegen Nieuw Zeeland had ik het rijk alleen. In het geheim maakte ik een afspraakje met Lulu, een vriendinnetje van school. Op de bank, met de ontluikende borstjes naast me, zinderden de hormonen door mijn lijf. Samen keken we naar de rushes van Juninho, de steekballen van Falcao. De blonde middenvelder rondde zelf één van de aanvalsgolven af. Fraai schoot hij de 3-0 binnen. Schaamteloos sprong ik op. Het sambavoetbal maakte op Lulu minder indruk. Nog voor het eindsignaal maakte ze het uit.
Vele jaren later wacht ik op vrijdagavond op mijn vriendin, de moeder van mijn kinderen. In een restaurant is een tafel gereserveerd voor een romantisch dineetje, onze jongens zijn logeren. Om de tijd te doden check ik teletekst, pagina 801. Falcao, een Colombiaanse spits van Atletico deze keer, verkast voor 50 miljoen naar AS Monaco. 
Dan gaat de achterdeur open. Mijn vriendin smijt haar tas tegen de kast en ploft in een stoel.
"Moe... Heb er helemaal geen zin in... Vanavond... Dat etentje... Sorry."
Ik weet wat dat betekent. Met een zucht leg ik de afstandsbediening op tafel. 
Het avontuur in Monaco mag van mij snel eindigen. Falcao, dat klinkt als een roofdier in de zestien. Het ruikt naar warme juni-avonden uit een ver verleden. Mooie voetbalnaam ook, maar het doodt wel alle romantiek.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten