Idool

Sinds een paar dagen kam ik mijn haar in lange halen naar voren. Met veel gel en springende lokjes en zo. Het lijkt een beetje alsof er een marmotje op mijn hoofd zit. Gisteren durfde ik er voor het eerst mee naar buiten. Daar liep ik, richting het dorpsplein. Ik voelde me eigenlijk een beetje Neymar, de nieuwe voetbalster op de linkerflank van Brazilië. Verrassend wat zo'n nieuwe coupe met je doet. Mijn schoenen landden lichter op het trottoirbeton, in mijn heupen begon het zo maar te swingen. Als vanzelf ontstond een tred die bij een tieneridool past. Om het af te maken, kneep ik mijn ogen toe tot kleine streepjes. Ik zag dat ze me nakeken, de vrouwen uit het dorp. Voor ik het wist stond ik op de markt voor de kraam met gebraden kippenbillen.
"Zijn de kippetjes lekker vandaag?" vroeg ik met iets te veel schwung.
"Niet zo lekker als jij, bink," antwoordde de verkoopster, een mollige veertiger met een loensend oog. Ze verzond er een vette knipoog mee.
Zo. Daar had ik niet van terug.
Naast me stootten twee huisvrouwen elkaar aan. Ze wezen naar mij.
"Dat haantje mag bij mij de knuppel wel in het hoenderhok gooien," fluisterden ze samenzweerderig. Toen ging het snel. In een paar seconden werd ik omsingeld. Razendsnel scande ik de situatie. Twee kleurspoelingen met uitgroei, een afgebroken tand, vier paarse leggings, tientallen buikrollen en een kunstbeen. Er was geen ontkomen aan. Ze voelden aan mijn heupen en aaiden het marmotje op mijn hoofd. Mijn lijf werd genomen door een leger vrouwenhanden. Het liep uit de hand. Met een woeste zwaai ontworstelde ik me aan de kluwen. In paniek rende ik naar huis, recht naar de badkamer. Wild haalde ik mijn handen door de haren. Daar ging Neymar. Zonder gel, met de haren plat, kwam ik weer beneden.
"Je ruikt naar zweet, getver," hoorde ik in de huiskamer. Gelukkig, dat klonk weer als vanouds. Opgelucht plofte ik op de bank, weer een nieuw inzicht rijker. Sommigen worden idool, anderen ruiken naar zweet.