Baba

Elk amateurteam heeft er één: de sfeermaker. Die van ons heet Harold. Alle onderwerpen die in het kleedlokaal aangesneden worden, besmeurt hij met een gezond laagje humor, zodat we steeds licht schokschouderend aan de wedstrijd beginnen. De laatste tijd hebben we Harold weinig gezien. Samen met zijn Nigeriaanse vriendin Tatjana (‘Taat’ voor vrienden) zat hij in de studio voor de opname van een heuse cd. In de stad werd de cd zelfs officieel gepresenteerd. Niet zozeer voor de Nederlandse markt, maar Tatjana gaat als zangeres ‘Iyobo’ haar geboorteland Nigeria veroveren.
Dit is geen grap.
Met een brede grijns plantte Harold vorige week zondag een stapel cd’s op onze hangtafel in de kantine. Ik zag de mannen van het vijfde verstijven. Vorig jaar legde ík op die tafel een stapel boeken neer die gretig verkocht werden. Na de onvermijdelijke kwinkslagen (“Ja, we hebben toch nieuwe onderzetters nodig”) werden nu ook de portemonnees getrokken. Onze spits liep bij thuiskomst direct in de cynische fuik van zijn vrouw: “Vorig jaar dat boek over Lola Ferrari, nu de cd van Taat. What’s next? Een expositie van Jacks schilderijen over ‘Drachtige bevers in de Biesbos’? Kunnen jullie die creativiteit niet op het veld kwijt?”
Deze week nestelde ik me na het avondeten in alle rust op de bank, de cd van Iyobo zat in de speler. Rustgevende klanken gedragen door Afrikaanse ritmes vulden de huiskamer. Bij het derde nummer sloot ik als vanzelf mijn ogen. Iyobo nam me mee naar de verlaten savannes van Nigeria. Ik zag een prachtig oranje gekleurde horizon. Een groep giraffen op drift. Een kudde wild trompetterende olifanten denderde over de kale vlakte. Op mijn driezitsbank in het landelijke Bladel waande ik me op safari in Afrika. Toen het nummer afgelopen was, keek ik op het cd-doosje. ‘Baba’ stond er als titel bij nummer 3. Vreemde naam voor zo’n liedje, dacht ik nog.
Ook deze zondag speelden we een wedstrijd met het vijfde. Valkenswaard uit. Harold was er weer bij, hoewel hij zichzelf in een lastige positie heeft gemanouvreerd. Zijn baltechniek is nog altijd fabelachtig, maar het buikvet heeft zich weelderig om zijn middel gedrapeerd. Zijn batterij is na twee sprintjes leeg. Harold, de wereldvoetballer voor tien minuten.
Dat beperkte aantal haalde hij niet eens tegen Valkenswaard. Als verse invaller in de tweede helft werd hij direct na de hervatting twee keer hard getroffen op het gedrongen lijf. Toen hij twintig seconden daarna ook nog onterecht teruggefloten werd voor buitenspel, groeide de opkomende woede hem boven het hoofd. Zo veel onrecht kon hij niet aan. Na precies twee minuten liet hij zich weer wisselen. Als een olifant op drift denderde hij terug naar de dug-out. Met twee korte oerschreeuwen trompetterde hij daar zijn opgekropte boosheid eruit: “Babah!”
Ineens kon ik die titel op Iyobo’s cd een stuk beter plaatsen.