Van Gaal, the musical

"Say-oe-ah-Ed-de-Goey, say-oe-ah-Ed-de-Goey!"
De oude cultheld komt weer tot leven. Iemand moet het doen. In het afwashok van onze camping in het zuiden van Frankrijk laat ik de hymne nog een keer door de ruimte schallen. Het is niet aan dovemansoren gericht; ik kom hier meer Nederlanders tegen dan op Utrecht Centraal. 
"Dat ie die bal van Branco maar had gepakt," bromt een kale meneer tegenover me, zonder van zijn sopje op te kijken. 
Niet de ode voor Ed die ik in gedachten had, dus gooi ik het over een andere boeg. 'Op een slof en en een oude voetbalschoen,' fluit ik uitdagend. Geen reactie. Ook de grote vent met zonnebril, twee meter naast me geeft geen sjoege. Dit vraagt om zwaarder geschut.
Op de wijs van 'Oh when the saints go marching in' gooi ik de knuppel in het hoenderhok: "Louis van Gaal, die heeft een schaal, Louis van Gaal die heeft een schaal!"
Raak. De kale man heft zijn afwasborstel en met een ferme zwaai verstuurt  hij een kledder sop in mijn richting. Flats, op mijn linkeroog. Ternauwernood zie ik het kopje aankomen dat de zonnebril verstuurt. Ik verschans me achter mijn teiltje en zoek de tegenaanval. Ik grijp een vork van het afdruiprek en mik op de kale. Tsjak! Mijn schot mist doel en boort zich trillend in de kurken wand achter hem. Deze afwassessie loopt uit de hand. Borden, messen, afdruiprekken en hele wasteilen vliegen door de ruimte. Een grillplaat schampt als frisbee mijn slaap. De strijd eindigt als de campingwacht met opgeblazen borst voor onze neus staat.
"Wat is hier in Godsnaam aan de hand," staat er dwingend in zijn ogen.
Na de nodige vredesonderhandelingen en excuses komen we er vanaf met een officiële waarschuwing. Dik de veertig gepasseerd, gezinshoofd, maar bijna van de camping gezet, doordat de KNVB zonodig Louis van Gaal opnieuw moet benoemen tot bondscoach.