Op de gang

Samen met mijn oudste zoon op de bank. Hij verzonken in een computerspelletje, ik keek op Youtube naar de minisoap Krul en Van Persie zijn geen vrienden. Het geloei van de supporters vanuit het stadion leidde onze oudste af van zijn avontuur met Mario Bros. Zijn duimen stopten de strijd en met zijn hoofd knikte hij naar het gooi- en smijtwerk.
“Wat doen die?”
“Dat zijn twee spelers van het Nederlandse elftal. Ze hebben ruzie,” antwoordde ik.
Zwijgend staarden we samen naar het schermpje. Scheidsrechter Webb deed zijn best, maar net als in de laatste WK-finale, kreeg hij de gemoederen niet gesust. Het schelden ging maar door. Dit was geen voetbalwedstrijd meer. De keeper van Newcastle en de Arsenal-spits leken twee willoze poppetjes, verdwaald in een computerspelletje boksen, overgeleverd aan een gamer die ergens agressief de joystick bediende.
Onze jongste kwam erbij staan. “Waar kijken jullie naar?”
“Naar voetbal. Ze hebben ruzie. Ze spelen samen voor Nederland,” legde de oudste uit. De armen van Van Persie gingen wild de lucht in om de fans op te jutten. Geprikkeld door het tafereel gaf onze jongste zijn broer giechelend een por, er volgde direct een verontwaardigde duw terug.
“Kappen nou!” zei ik met iets te veel nadruk. Het vuur spoot uit mijn ogen. Ze weten wat dat betekent: nu stoppen, anders volgt er detentie op de gang. Onze jongens, 7 en 5 jaar, hielden er meteen mee op. Zij wel, terwijl het pandemonium op het veld zich als een kloppende puist op het aangezicht van de naderende EK-zomer meldde.
Hoeveel vuur zit er in de ogen van Van Marwijk?