Old soldiers

Het hoofdbureau van de NAVO staat tegenwoordig in Alkmaar. De beste militaire instructies worden deze dagen gegeven door AZ-coach Gertjan Verbeek. Wekelijks stuurt de trainer een peloton soldaten naar het front dat met ijzeren conditie de vijand wegblaast. Die slag won hij al in de voorbereiding. Vroeg in augustus stond Verbeek met zijn verwaaide kop ergens op een hoge duin te kijken hoe zijn manschappen zware zandzakken naar boven zeulden. Een blik op de stopwatch trok het harde gezicht open: weer kwam er niemand aan zijn tijd. Tijdens de wedstrijden gaat de drillsergeant niet meer voorop in de strijd, maar aanschouwt hij als een veldheer de opmars van zijn eenheid. Zowel aan het krachtige spel van zijn ploeg als de geblokte schouders van Verbeek zie je het af: de stormbaan is nooit ver weg. Het legt AZ geen windeieren, ze staan bovenaan in de eredivisie.
Goed voorbeeld doet goed volgen.
Ook de staalconstructie van het zesde wordt gevormd door mannen met een militair verleden. Het machinewerk van ons team steunt op de spierkracht van een paar ex-commando’s. Ooit werd hun uithoudingsvermogen gekneed tijdens snoeiharde exercities in koepeltentjes op koude Noorse bergtoppen en getergd pasten zij het geleerde toe op vredesmissies in het explosieve Midden-Oosten. Zij schuurden langs de grenzen van wat fysiek mogelijk is en keken ooit de dood in de ogen. Dan raak je niet in de war als de geïrriteerde linksback van Casteren 2 je diep in de ogen kijkt.
Gelegenheidsspits E. is ook zo’n guerillastrijder. Jarenlang diende hij het vaandelelftal als back. Elke zondag beet hij zich vast in de kuiten van de vijand om pas na negentig minuten los te laten. ‘Slijptol’ was zijn logische bijnaam die jaren. Met iets minder geslepen messen kwam hij enkele seizoenen geleden het zesde versterken. De aanvallers van de tegenpartij hoeven niet langer te vrezen voor hun kuiten, maar als verdwaalde aanvaller kletst hij met hetzelfde venijn zijn schedel tegen een strakke voorzet.
Dat de jaren je milder maken, geldt ook voor E.. Dat bleek afgelopen zondag in de rust van de bekerwedstrijd tegen Braakhuizen 5. De adrenaline van de eerste helft pompte nog door onze lichamen, het stoom kwam nog uit onze oren, maar met de kalmte van een Tibetaanse monnik ging E. ineens de rijen af. Met een opengeklapt broodtrommeltje trakteerde hij zijn ploegmaten. Op ananas.
“Hier jongens, neem een schijfje, zal je goed doen,” zei hij erbij.
Daar zaten we dan. De vechtmachine van het zesde werd in tien seconden teruggebracht tot een groep plattelandsjongeren op schoolreis. Alleen de jeugdpuistjes ontbraken. Even vreesde ik voor de totale ineenstorting van onze daadkracht in de tweede helft, maar het karwei tegen Braakhuizen 5 werd met 7-3 kundig afgemaakt.
Net als AZ bestormt het zesde de ranglijst met de wetten van de stormbaan. En op zijn tijd in de rust een lekker hapje vers fruit.