In de wachtrij bij de kassa stond ik achter een jongen van een jaar of acht. Hij droeg een wedstrijdshirt van De Graafschap met de naam ‘Lars’ op de rug. Geduldig hield hij de hand van zijn moeder vast. Hij had nog geen idee van het leven met verlies dat voor hem lag. Okay, af en toe een gelijkspel en misschien een winstpartij tegen Excelsior of VVV.
“Voetbal je ook bij Bladella?” vroeg het kassameisje commercieel beleefd aan het joch toen zijn moeder aan de beurt was. Ze vond het verschil tussen de horizontale strepen van de knaap en de verticale banen van de plaatselijke tweedeklasser te verwaarlozen.
De jongen dacht daar heel anders over. “Nee, dit shirt is van De Graafschap,” antwoordde hij ferm. Zijn trots was geraakt. Zijn vader had vermoedelijk Guus Hiddink nog voor De Graafschap zien ploeteren en nam vorig jaar zijn zoon voor het eerst mee naar De Vijverberg. Het bikkelen tussen wuivende korenvelden en het vooruitschreeuwen van de blauwwitten op zaterdagavond werd van generatie op generatie doorgegeven. In de ogen van de jongen straalde de hoop op een nieuw glorierijk seizoen, ook al stond Purrel Fränkel wéér linksback. Het verlangen ooit als Superboer op het veld te staan, spatte van zijn houding. Stoer stak hij zijn borst met het clublogo vooruit, maar het kassameisje rekende geroutineerd af. In haar wereld van Justin Timberlake en nog niet geopende berichten op Hyves was geen ruimte voor sentimenten uit de Achterhoek.
Ze richtte haar hulpeloosheid op mij, toen de jongen en zijn moeder de winkel verlieten en terugkeerden naar de camping. “De Graafschap?” vroeg ze.
“Doetinchem,” probeerde ik nog. Ze had werkelijk geen idee.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten