Vooral de eenvoud staat me nog bij. Geen oranje of paarse pantoffeltjes, maar ouderwetse Adidas-schoenen. Dof zwart gazelleleer met aan elke kant drie witte strepen. Schoenen uit de tijd van Ruud Krol en Willem van Hanegem. Ze lagen in een glazen kistje van het Barca-museum, in de catacomben van Nou Camp. De schoenen van Ronald Koeman kregen dit ereplaatsje, omdat hij ze droeg in de Champions League-finale van 1992. Op Wembley knalde Koeman een vrije trap achter Pagliuca, zodat Barcelona voor de eerste keer de cup met de grote oren won. Cruijff bleef met een voet achter een reclamebord haken.
Die schoenen zeggen veel over Ronald Koeman. Ze maken hem anders dan spelers als Beckham en Ibrahimovic, die hun populariteit deels danken aan uiterlijk vertoon. Koeman was sober. Nooit vroeg hij Bartina om een slipje, om op zondagmiddag zijn schot van extra kracht te voorzien en een tatoeage op die bleke sproetenarm had een fabriekslasser uit een Engelse voorstad van hem gemaakt.
Met diezelfde nuchtere kijk staat Koeman op het trainingsveld bij Feyenoord. Ik zie hem zo staan naast De Kuip. Met zijn handen in zijn zakken en op voetbalschoenen van zwart gazelleleer kijkt hij ontspannen naar de afwerkoefeningen. Terwijl zijn voorganger in een bistro hoofdschuddend naar een schilderij van Ernst Happel zit te staren, neemt hij de rechtsbuiten even apart. Tijdens het onderonsje doet de trainer het even voor.
“Kijk Jerson, dan trek je zo naar binnen en krul je de bal met links in de verre hoek.”
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten