Op safari

“Kijk, daar zit een ooievaar op het nest! …en daar ligt een panter!”
Met de kroost op toernee door een Brabantse savanne. Ze rennen steeds ver voor ons uit op het wandelpad om daarna weer terug te keren om hun ontdekkingen te melden. De verrukking staat in hun ogen. Een vorm van opwinding die volwassenen ergens onderweg verloren hebben. We komen aan bij de vogelren. Daar zien we een paradijsvogel hooghartig door het hok paraderen. Zich bewust van zijn plek in de schijnwerpers, kijkt het beest neer op de bezoekers aan de andere kant van het gaas. De wereld lijkt van hem. De gelijkenis met José Mourinho is frappant. Op precies dezelfde wijze loopt hij in Bernabeu langs de zijlijn, zogenaamd om Sergio Ramos aan het knijpen te krijgen. In zijn hoofd speelt ook maar één vraag: ben ik in beeld?
Dat ik niet de enige ben die de dunne lijn herkent tussen dier en mens, blijkt in de binnenverblijven van de gorilla’s. Achter een hek en plexiglas kijk ik naar het verlichte hok dat volgebouwd is met boomstammen, plateautjes en touwen. Naast me staat een man met het woord ‘Fortis’ op zijn voetbalshirt. Samen kijken we naar de aanvoerder van de groep, de Zilverrug. Een stoïcijn. Drie jonge gorilla’s dartelen uitdagend om hem heen en gooien stokjes naar hun baas. Het lijkt de Grote Behaarde Leider niet te deren, hij reageert niet. De jonge snotapen maken er vreemde geluiden bij. Zilverrug laat het provocerende gedrag toe, totdat één van de blagen binnen zijn reikwijdte komt. Met een arm haalt hij fel uit, de jonge gorilla tuimelt een paar keer om zijn as, schudt een keer met zijn hoofd en gaat in een hoekje op de bladeren zitten. Ook de andere hangjongeren waaieren uit. De orde in de apenkooi is weer hersteld.
De buurman wijst naar de grote gorilla en draait zich opgewonden naar me toe. In zijn ogen staat de verrukking van de uitvinder die ineens de oplossing ziet voor een brandend probleem. “Kijk,” zegt hij met een accent, Rotterdamser dan de Erasmusbrug, “zo’n Bokito, dát is wat we in De Kuip nu nodig hebben!”