Water zo ver we kunnen zien. Met een verrekijker staat mijn vriendin aan de railing, ze tuurt al een uur de horizon af. Ik zit naast een dikke Duitser op een bankje tegen de stuurhut. Mijn oogleden worden zwaar.
‘Whalewhatching!’, kopte de poster in de haven van Vancouver. Op een grote foto zagen we een vissersbootje en een walvis. De staartvin sloeg spectaculair een gat in de oceaan.
De camperreis door het westen van Canada in het voorjaar van 2002 verliep volgens schema tot aan de openingswedstrijd van het WK. Toen had ik genoeg van het wandelen door natuurparken. Ik verlegde mijn aandacht naar de wedstrijden in Japan en Zuid-Korea.
Ik hoor het me nog zeggen. “Natuurlijk ga ik deze nacht niet kijken, morgenvroeg hebben we de walvissentocht!” Maar terwijl ze sliep plaatste ik als een jongen die een koekje uit de trommel pikt, het teeveetje aan het voeteneind van ons camperbed. Engeland-Argentinië, de drang was te sterk. De strafschop voor Engeland sloeg een gat in mijn opwinding. Mijn been bewoog synchroon mee met de trap van David Beckham, dwars door het midden. De aanvoerder van Engeland schopte zich terug in de harten van de fans, ik raakte mijn vriendin vol op haar kuit.
Een ferme por op mijn ribben haalt me ruw uit mijn lome slaap. Water zo ver ik kijk.
“Kijk, daarginds gaan ze!” Mijn vriendin wijst enthousiast naar de horizon. Ik houd een hand boven mijn ogen tegen de schittering van de zon.
In de verte zie ik iets wat een staartvin zou kunnen zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten