Eten bij oma

Dennis Bergkamp koos voor het verlaten van de anonimiteit. Frank de Boer had hem nodig als hulptrainer. Uitdelen van de hesjes en tips verstrekken aan de spitsen.
“Kijk zo zet je de voet neer als je wilt stiften.” Suleymani knikt.
Hij doet zelf ook mee aan de partijtjes. Onlangs scoorde hij op de training met een lob over Stekelenburg. Het filmpje ging via Youtube de wereld over. Mensen klapten hun handen stuk . “Ja, kijk eens, hij kan het nog!”
Ik wens Dennis Bergkamp liever op een onbereikbare plaats. Fantaseren over een tropisch eiland. Kijk, daar koopt hij met zijn teenslippers in de hand door de branding, mijmerend over al het schoons dat hij achterliet. Of nog beter, ergens op een sneeuwvlakte, met een dikke thermische jas. Hij hijgt, zijn adem maakt vluchtige wolkjes, uit zijn rugzak steekt een pikhouweel. Niemand weet wat hij van plan is. Het onverwachte. Net als die ene flits vol met magie, toen met Dabizas.
Als hulptrainer van Ajax is hij één stap verwijderd van het moment dat hij voor een bord met ‘Sony’ en ‘Holland Casino’ staat uit te leggen waarom de buitenspelval tegen Heracles niet lukte. De route van Van Basten, zeg maar.
Ik ben als de dood dat Dennis Bergkamp met zijn trainersbaan bij Ajax de herinneringen aantast. Dat we na enkele seizoenen niet meer denken aan de goddelijke manier waarop hij de bal van De Boer doodlegde, voordat hij Ayala uitkapte. Het overkwam Van Basten ook. Als zijn naam ter sprake komt, denk ik niet aan zijn omhaal tegen FC Den Bosch of zijn volley over Dassaev, maar aan de verjaardag van oma. Het was gezellig en we bleven eten.
Ze bakte pannenkoeken.