Het is heet in Douala. Zelfs laat in de middag legt de zon een warme deken op het veldje in een buitenwijk van de stad. Tussen twee goaltjes, gemaakt van in de grond geslagen stokken, wordt een partij gespeeld. Vijf tegen vijf. Een jongen speelt in een HSV-shirt van Barbarez, de rest voetbalt zoals bijna iedereen in Kameroen, in blote bast.
Bij een huisje aan de overkant, op de onderste treden van een trap naar de veranda, nipt Thimothée Atouba van een beker kokosmelk. Hij kijkt naar het voetbalpotje. De balaannames en de handige manier van passeren doen hem denken aan de beloften van Ajax. Twee seizoenen lang trainde hij met hen op De Toekomst. Een grote Afrikaan tussen magere jongetjes. Haastig stapten ze na een training in Armani-shirt in hun bolides.
Hij mist Nederland niet.
Twee wedstrijden slechts in het eerste van Ajax. Hij is er niet meer nodig. Wat moet hij verder in een land waar het vaak koud en nat is, waar mensen elkaar overdag niet groeten en 's avonds op tv eindeloos naar talentenshows kijken?
Vanaf het veldje wenken een paar jongens. Ze willen dat hij meedoet. Atouba slaat de kokosmelk in één teug achterover en rent naar het oneffen veld. Als een ontembare leeuw springt hij over pollen en verraderlijke kuilen. Hij geniet van het beroeren van de bal.
Op blote voeten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten