Balboaplein

“Maar hoe kwam dat dan?”
De vraag van de zakenman naast hem is helder en direct. Hij deed iets in mobiele telefoons. Tsjetsjenië was voor hem geen voetbalavontuur, maar een mogelijke afzetmarkt.
“Een eigen doelpunt. In de laatste minuut. Tja, je verzint het niet. Ik moest meteen aan de woorden van Michels denken, in de rust van die uitwedstrijd tegen Oostenrijk toen Valke onhandig in eigen doel schoot.”
Door de bussiness-class galmt het staccato stemgeluid van de trainer die wel successen kende.
“Tja, als we dan ook nog in eigen doel gaan schieten.”
Ruud Gullit gniffelt om zijn eigen grap. Het verzacht de pijn. Hij slikt een paar keer om de druk op zijn oren te verlichten. Het vliegtuig heeft de daling ingezet.
“Vanaf het begin werkte het niet. Ik had er wel zin in. Er zit veel geld, er waren volop mogelijkheden. Maar het land is nog te onrustig. Dat werkt door. Met al die kalashnikovs langs de lijn wordt het voetbal nooit sexy.”
De zakenman knikt. Hij vindt het een vreemd gezegde, voetbal dat sexy is.
“Op het laatst werd het erg vervelend,” Gullit nipt nog eens van zijn glas, “die eigenaar van Grozny waar ik al over vertelde, Kadirov, gooide in de pers dat ik meer in het nachtleven gesignaleerd werd dan op het trainingsveld. Ben er zelden geweest, in de disco. Ik zong het al toen ik bij Feyenoord voetbalde: ‘Not the dancing kind.’”
Opnieuw probeert Gullit de bittere pil weg te lachen. Door het raampje ziet hij de landingsbanen van Schiphol. De zakenman grist zijn spullen bij elkaar. Voordat zijn koffertje dicht gaat, houdt hij Gullit een pen met een boekje voor.
“Mag ik je handtekening? Voor mijn zoon.”
Gullit pakt het boekje aan. In de verte ziet hij de lichtjes van de Amsterdams woonwijken. Het Balboapleintje moet er ergens liggen. Jarenlang pielde hij daar met Rijkaard en de jongens uit de buurt. Prachtige tijd. Een appel pikken op de markt. Stiekem over het meisjestoilet kijken op school. Gullit zet zijn handtekening in het boekje, hij kijkt naar de krabbel die hij al jaren zet. Dan geeft hij het boekje terug.
“Dank je,” zegt de zakenman.
Het landingsgestel maakt contact met het beton. Gullit schudt licht in zijn lederen stoel. Meer dan ooit verlangt de weggestuurde trainer van Terek Grozny naar die onbezorgde jongen uit een ver verleden. Rudi Dil.