Fluitend door Luik

Ineens flitst het bordkartonnen decor van AVRO’s toppop door mijn hoofd. De gefiguurzaagde vrolijkheid van de jaren zeventig. Ver voor de moderne terreur van MTV met videoclips waarin vrouwen sensueel met de tong over hun bovenlip glijden, deed Toppop het met een benepen podium onder studiolampen waarop Boney M elastisch ‘Hooray! Hooray! It’s a holi-holiday’ playbackte. Tegen het eind van het nummer kwam de rookmachine. Abba en Queen waren vaste gasten en in de coulissen stond het showballet van Penny de Jager klaar als de vijf Jackson-broers niet in het land waren en Ad Visser ‘Blame it on the boogie’ aankondigde.
Het is 2011, zaterdagavond. Thuis op de bank kijk ik naar het Engelse voetbal op de BBC. Het middenveld van Everton tikt vrolijk de bal naar voren. Doelpunten vallen als rijpe appels. Tussen Tim Cahill, Michael Arteta en Johnny Heitinga zie ik er één van The Jacksons lopen. Marouane Fellaini. Lange sierlijke voetballer met een bolle kroeskop. Om hem heen probeert iedereen aandacht te vangen met ingestudeerde danspasjes na een goal, gekleurde voetbalschoenen en tatoeages in de nek. Maar tussen de lawine van de moderne tijd kijk ik geboeid naar de wildgroei op het hoofd van de Marokkaanse Belg. Er zouden met gemak twee volwassen cavia’s in kunnen huizen. Lichtvoetig glipt Fellaini naar het vijandelijk 16-metergebied. ‘Blame it on the boogie’ lijkt hij te neuriën. Gefiguurzaagde vrolijkheid uit de jaren zeventig tikt de bal rond op het middenveld van Goodison Park.
Everton ontdekte Marouane Fellaini in Luik. Industriestad met de uitstraling van een verregende poedel. Een eindeloze rij van grauwe straten waar mensen met afhangende schouders doorheen lopen. Ze staren naar de grond. Er is niets te zien. Het leven is het lelijkst op een namiddag in Luik. Ieder weldenkend mens komt er alleen in juli, op doorreis naar het warme zuiden. Maar ooit wandelde Fellaini door dit troosteloze oord, ging ie naar de training van Standard. Of fietste hij naar huis. Floot hij een discodeuntje? Een fluitende Jackson op de fiets door Luik. Het klinkt als de eerste lenteochtend na een barre winter.
Everton beëindigt de wedstrijd met vijf goals. Tevreden zet ik de televisie uit. Het is bijna maart, de vakantieplannen voor de zomer komen eraan. Nog een paar maanden, dan passeren we de stad waar Fellaini, de vrolijke discobroer van Michael Jackson, fluitend doorheen fietste. De zomer mag weer beginnen.