Het jaar van Giggs

De rust in de heuvels van Denbigh wordt ruw verstoord. Luid blaffend rent een hond vanuit het bos een heideveld in. Een paar meter voor hem zit een konijn in doodsangst. Krachtig maakt het knaagdier sprongen van links naar rechts en zelfs terug naar de bosrand, alsof de vluchtroute steeds opnieuw wordt bijgesteld. Het konijn is veel sneller dan zijn achtervolger, maar de vele extra meters houden de uitkomst van de race open.
“Nobby, hier!”, gilt opeens een stem. Het maakt een einde aan de wedstrijd. De hond houdt meteen stil, kijkt afwisselend naar het wild springende konijn en de bosrand waar het commando vandaan komt, maar rent dan terug naar zijn baasje. Tussen twee hoge eiken staat de man die Nobby het bevel gaf. Onbewogen volgt hij zijn hond. Pas als ie zich, keurig afgericht, aan zijn voeten werpt, zakt Ryan Giggs, al twintig seizoenen linksbuiten van Manchester United, door zijn knieën en kroelt door de lange haren van zijn trouwe kameraad.
“Laat dat konijn met rust, daar zijn we niet voor gekomen, lobbes!”
Giggs staat op, grijpt in zijn jaszak, draait zich om en gooit een balletje ver het net afgelegde bospad op. In volle ren gaat Nobby achter het speeltje aan. Zijn baasje volgt in alle rust de wildebras. Om zijn schouders draagt hij een veldtas en een jachtgeweer. Het wijst kaarsrecht naar boven.

De kleedkamervloer van Manchester United lag bezaaid met modder, voetbalschoenen en afgetrokken stukjes tape. De stadsderby tegen City was een half uur geleden geëindigd. De onwaarschijnlijke omhaal van Wayne Rooney besliste het duel in het voordeel van de thuisploeg. De euforie van de fans zwol op tot de verste hoeken van Old Trafford en tintelde na in het kleedlokaal. Ryan Giggs genoot ervan. Het waren de mooiste momenten van het bestaan als profvoetballer. Het leek nog het meest op naspel na een heerlijke vrijpartij. Ooit had hij het een vriend proberen uit te leggen. “Het geluk in de ogen van je geliefde als ze tevreden in slaap valt, daar lijkt het nog het meeste op,” had hij gezegd.
Terwijl zijn ploeggenoten zich vrolijk omkleedden en naar de persruimte vertrokken, zat Giggs nog in voetbalbroekje en ontbloot bovenlijf op zijn stoel. Ineens stond coach Ferguson naast hem.
“Weet je het al, Ryan?”, had hij gevraagd.
“Nee trainer, ik ben er nog niet uit,” vertelde de voetballer naar waarheid.

Ryan Giggs en zijn langharige bastaardhond arriveren bij een open stuk in het bos. Nobby kruipt driftig door het kreupelhout en springt over boomstronken en afgebroken takken. Bij de resten van een omgezaagde boom haalt de aanvaller van United de jachtspullen van zijn rug en gaat zitten. Twee dagen na de winst op City, was hij vroeg in de ochtend vanuit Manchester naar het noordoosten van Wales gereden. Giggs keerde vaker terug naar zijn geboorteland als hem iets dwars zat of als de vorm uitbleef. De glooiende heuvels en de dichtbe bossen van Denbigh boden dan de rust voor antwoorden. ‘Ik ben jagen’, schreef hij op een briefje in de keuken. Alleen Nobby mocht mee, die stelde tenminste geen vragen.
Als de hond weer verwachtingsvol voor hem staat, grijpt Giggs in zijn veldtas en pakt het balletje. Met een krachtige worp landt het speelgoed veertig meter verderop. Nobby laat zich niet weerhouden door het dichtbegroeide gedeelte van het bos en sprint erachteraan. Met een glimlach kijkt Giggs de speelse viervoeter na. Hij grijpt opnieuw in de veldtas voor een meegebrachte boterham als zijn aandacht wordt getrokken door een ander beest. Giggs schrikt. Haaks op de richting waarin Nobby is verdwenen, staat een hert. Prachtig rank op de benen zoekt het edele dier op de grond naar voedsel. Giggs schat de afstand in, zo’n 25 meter. De adem van Ryan Giggs stokt, maar hij reageert meteen. Nauwelijks merkbaar glijdt zijn rechterhand naar het jachtgeweer naast hem. Als een film in slowmotion brengt Giggs het wapen naar zijn schouder en legt aan. Meteen heeft hij het beest vol in het vizier. Dan heft het hert zijn hoofd. Giggs kijkt recht in de bruine ogen. De wijsvinger spant zich om de trekker. Seconden passeren. Het is wachten op het schot. Vaak genoeg had hij deze lengte doeltreffend overbrugd met een venijnige knal in de bovenhoek. Beelden flitsen door het hoofd van de voetballer; een vergeefse duik van de doelman van Sunderland, de fans die gek worden van vreugde, Scholes, Ferdinand, Berbatov bespringen hem. Opeens staat coach Ferguson weer naast hem, in het kleedlokaal. Onaangedaan, alsof de spierspanning van de man tegenover hem koud laat, blijven de ogen van het hert gericht op de jager. Maar in plaats van door te halen, ontspant de wijsvinger om de trekker. Giggs haalt zijn oog uit het vizier en laat het geweer zakken.
De aanvaller van United zet zijn geweer terug tegen de boomstronk en pakt een gsm uit zijn jaszak. Hij toetst een nummer in en staart naar het hert dat de zoektocht naar voedsel voortzet en lichtvoetig tussen de bomen verdwijnt.
“Hallo.”
“Met Ryan, ik ben eruit. Ik ga nog een jaar door.”
Zonder het antwoord af te wachten drukt Giggs zijn mobiele telefoon uit. Dan verschijnt Nobby weer. In volle ren komt hij op hem af. Op het laatste moment, één meter voor hem, stopt Nobby zijn sprint. Gretig kwispelend laat hij de bal voor de voeten van zijn baasje vallen.