De camera die, vlak voor een belangrijke voetbalwedstrijd, van dichtbij de spelers langs gaat, daar mag ik graag naar kijken. Aan de gallerij van lachwekkende voetbalkoppen werd deze week een vreemd attribuut toegevoegd: een vaantje. Terwijl de cameraman de twee teams en het arbitrale vijftal passeerde, werd een vlaggetje met een boodschap voor de kijkers doorgegeven.
Dat was erg grappig.
Kijk, voetballers oefenen op een goede kop tijdens zo'n close up. In badkamers wordt hartstochtelijk geschaafd aan de beste overwinnaarsblik. De stand van de schouders, een twee-dagen-baard of glad, de blik op oneindig of een knipoog, wel of geen kauwgom; niets wordt aan het toeval overgelaten. Christiano Ronaldo heeft er in Bernabeu zelfs een begeleidingsteam voor dat naast een haarstylist uit een visagist en een toneelregisseur bestaat. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook het beste voetballershoofd.
Deze week werden die seconden van persoonlijke public-relations genadeloos doorbroken. Je zag het gebeuren; de speler die zich focuste op zijn beste blik ("Niet in de camera kijken, niet in de camera kijken"), kreeg ineens van de linksback het vlaggetje in zijn handen geduwd. Het dundoekje werd vervolgens doorgegeven alsof het de gebruikte onderbroek van schoonmoeder betrof. De boodschap van de UEFA, voor eens en altijd een einde maken aan racisme op en rond de velden, kwam dan ook niet helemaal uit de verf.
Het mislukte toneelstukje had voorkomen kunnen worden. Elke vrouw had het de UEFA-commissie vantevoren kunnen influisteren: mannen kunnen maar één ding tegelijk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten