Kool

Het was mijn kookbeurt. Ik had mijn best gedaan op aardappelen met vlees en bloemkool. Met een papje zelfs, maar de jongens kwamen met weinig trek aan tafel. 
Ze treuzelden boven hun bord als een keeper in blessuretijd. Na twintig minuten en twee waarschuwingen van hun geïrriteerde moeder, gooide jongste het over een andere boeg. 
"Pap, wat is de lekkerste kool die je ooit gemaakt hebt?"
Ik zag zijn twinkelende ogen. In het hoofd van jongste stond Ronald Koeman op een boerenakker met zijn voet op een rode kool.
"Nou, in '97 maakte ik de lekkerste kool. Een omhaal na een strakke voorzet," antwoordde ik met een grijns.
Oudste herkende de samenzwering. Hij pakte mijn lege bord en hield het boven zijn hoofd, alsof hij met de schaal op de Coolsingel stond. De jongens lachten hard om hun vondst, maar de timing was belabberd. Bij hun moeder was een grens bereikt: oudste kon met zijn bord naar het halletje, jongste werd bij de achterdeur geplaatst.
Daar zaten we dan, met zijn tweeën aan de keukentafel. Mijn vriendin begon met een boze blik de tafel af te ruimen, terwijl ik met samengeperste lippen een schaterlach probeerde terug te sturen naar mijn onderbuik. 
Tevergeefs. 
"Wat zit jij nou stom te grinniken," vroeg ze.
"Tja, je bent zojuist door de jongens op de eh, ... hak genomen," vertelde ik naar waarheid. Mijn vriendin vond het woordgrapje minder leuk.
Het toetje werd daarna in stilte naar binnen gelepeld.