Paringsdrift

Ineens leek Theo Janssen op Wilson, uit die film van Tom Hanks. Ik was er graag bij geweest, Theo die een hippe kapperszaak in de buurt van de Korenmarkt binnenloopt.
"Goedemiddag, ik wil graag een hoofd als een volleybal."
Het valt ook niet mee in de kleedkamer van Vitesse. Sta je in je onderbroek met een lijf als een bloemetjesgordijn en wil je het net getatoeëerde doodshoofdaapje rondom je navel tonen, begint Wilfried Bony zich uit te kleden. Gesprekken vallen stil, de verzorger stopt met masseren, de trainer onderbreekt zijn tactisch instructie. Iedereen staart naar het gestaalde lichaam van de spits. Armen als bouwkranen, billen van schokbeton. Alleen daardoor heeft Bony al twee stoelen nodig. 
Als de kampioenstitel wordt verdeeld op uiterlijk vertoon, leggen ze het af in Amsterdam. Het hoofd van Kolbein Sigthorsson is een varen na zware regenval. In het kleedlokaal van Ajax staat hij tussen Scandinaviërs met puberlijven. Voorzichtig dons op de bovenlip. Jongens die langzaam volwassen worden op een appartement in Diemen, ver weg van moeders vleugels. Zelf leren koken, je eigen kleren wassen, voor het eerst verliefd ook. Op vrijdagmiddag staan ze met frisgekamde haren en een bosje tulpen op een perron van het Centraal Station. Omdat het meisje komt. Verliefdheid dartelt door de bloedbanen. Ineens doen ze gekke dingen. Ze stofzuigen zingend de huiskamer, kopen een luchtje van Cacharel, stiften de bal over Babos. 
In de Arena weten ze het. Je bereikt het Leidscheplein niet met een ontploft hoofd of bruut spiergeweld. Ajax wint de titel met hormonen.