Dat verstilde moment tussen Erik Pieters en Boy Waterman, is dat niets voor het Rijksmuseum? Ergens tussen Het Melkmeisje en een bekend werk van Van Gogh? Het seizoen van PSV wordt daar, in één beeld gevangen en zou niet misstaan tussen andere kunstvormen die de geschiedenis der Nederlanden uitbeelden.
Overlevingskracht, hoop, angst en verval, alle emoties die onze eeuwen aan de Noordzee kenschetsen, ballen zich samen in het lichaam van Erik Pieters. Terwijl het tikje van Boerrigter traag over de doellijn rolt, gaan zijn handen vertwijfeld omhoog. Alsof hij zich daar, in zijn eentje voor Het Tribunaal dient te verantwoorden voor al het leed in de wereld.
Dan, het resolute zwenken der schouders. Terugkeren in teamstellingen. Maar schade laat zich niet temmen door het herinnemen van de linksbackpositie. Na de aftrap, nog voordat de bal zijn kant wordt uitgespeeld, ziet hij hem al in zijn ooghoek: een ridder met een zwartleren kap over het hoofd. Hij zit met een lans op een briesend paard, het beest steigert. Het is de aankondiging van de stilte straks, in het kleedlokaal. Het volksgericht na het douchen. De confrontatie morgenvroeg op de Herdgang met de familie Van Kemenade. De rest van de wedstrijd galoppeert de Zwarte Ridder mee over de linkerflank van PSV.
Sterven gebeurt in veel gedaanten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten