Zwanenzang

Gisterenavond kwam ik hem tegen in een bruine kroeg, ergens in het open land van Groningen: Henk de Haan, de dorpsgek met het telefoonnummer op de borst. Buiten striemde een koude noordoostenwind de gevel, binnen had de tijd stilgestaan. Hoogpolig tapijt bekleedde de tafeltjes, sigarenkistjes in de vensterbanken. Op een plank aan de muur stonden bekers van het bierteam en een oud televisiesetje. Het stond op testbeeld. In de hoek verdreef de Friese staartklok met monotone tikken de stilte. Henk zat voorovergebogen aan een tafeltje bij het raam. Onder het vaalgrijze glasgordijn staarde hij over de donkere velden van bint en biet. Het vuur waarmee hij zijn club had proberen te redden, was uit Henks ogen verdwenen. Nu zat er de dood van SC Veendam in. Henk keek op naar de bar, waar de kastelein als vanouds de glazen poetste.
"Geef me er nog maar één, Lieuwe."
De kroegbaas vulde een fluitje en plaatste het op een dienblad. Onderweg naar Henks tafeltje sloeg hij met platte hand op het tv'tje. Er verschenen beelden van een verre wedstrijd, Real tegen Galatasaray. Het stadion zat vol. Opwinding na een sliding aan de zijlijn. Met het weeksalaris van de rechtsback zou Veendam twee seizoenen vooruit kunnen. Het onrecht sloeg Henk tegen de kop. Hij pakte zijn trompet, stond op en begon te spelen. Traag marcheerde hij tussen de tafeltjes door. Melancholie vulde de ruimte. 
Op het moment dat Higuain de derde goal scoorde, onderbrak Henk zijn mars. Verslagen keek hij naar het beeldscherm. Madrid vierde feest. Ondanks een miljardenschuld vertelden de Spanjaarden morgen op het werk stoere verhalen over de zege van hun club in het Europese bekertoernooi. De supporters van Real konden elke twee weken naar het stadion. Zij wel. 
Henk bracht opnieuw het mondstuk tegen zijn lippen en zette zijn benen in beweging. Als een voorganger van een dodentocht verdween hij door de deur naar buiten. De wind droeg het trompetgeschal ver de Veenkoloniën in. Achter zijn rug draaide Lieuwe de sleutel om. Vermoeid sloot hij de tent.