In balans

Het gaat goed met Marco van Basten. Vorige week is hij 's morgens vroeg gesignaleerd in een weiland nabij Oudehaske. Met de neus richting het Tjeukemeer leunde hij op handen en knieën in de modder en maakte hoge tjilp-geluiden. Kenners weten dan genoeg: Van Basten is op zoek naar de zilvergrijze tjiftjif.
Ontroerend beeld. De oude voetbalheld die in alle vroegte in de keuken zijn veldtas vult met een verrekijker, een fles muntthee en een paar Snelle Jelles. De rijp staat nog op de velden als hij de voordeur sluit. Jan van Grinsven en Pietro Vierchowod, de namen vervagen steeds verder in een diepe krocht van zijn geheugen. De roest van het verleden wordt vervangen door de geur van Johanneskruid langs de slootkant en het observeren van het baltsgedrag van de roodgekuifde waggelaar. Het hoge geluid van de Kollumer wulp die het vrouwtje probeert te imponeren, het maakt een oergevoel los bij de topscorer die in San Siro ooit een dopje van een bavariaflesje schoot. Die rust in zijn lijf zie je terug bij een goal van Finnbogason: Van Basten juicht oprecht.
Dit weekend keert hij met Heerenveen terug bij Ajax, het oude nest waar hij tot wereldster uitgroeide. Herinneringen aan de superspits zullen bijkans tastbaar rondzweven door de Arena, maar als coach is hij mijlenver op achterstand gezet door een andere oud-Ajacied: natuurtalent Frank de Boer. Aan de wijze waarop een jonge Scandinaviër hopjesvla naar binnen slobbert ziet De Boer of hij kan knijpen en hoe hij op het veld tussen de linies manoeuvreert.
Gemeend, zonder een druppel jaloezie, zal Van Basten de jonge Ajax-trainer na afloop feliciteren met de titel. Niet langer wordt hij gekweld door de gedachte ook als trainer de wereld te moeten veroveren. De speurtocht naar de Heilige Graal heeft hij van zijn rug geschoven. We hoeven ons geen zorgen meer te maken. Marco van Basten is blij met een kampioenschap voor Ajax. Maar hij heeft het echte geluk gevonden in een tactische aanwijzing voor Arnold Kruiswijk en een vroege zoektocht naar het eerste kievitsei.