dinsdag 17 januari 2012

Wereldreiziger Fleer

In de hotelkamer opent Fleer zijn ogen. Zijn mond is droog als dakleer in de zomer. De dag spoelt als een walrus aan, ergens voor een Noorse kust. Een fjord doemt voor hem op. Zijn blik wordt gevangen door een donkere inham die twee bergwanden doormidden snijdt. Een blauwe onderbroek probeert de rotspartijen bijeen te houden. Er staan twee woorden op het elastiek: Björn Borg. Fleer ligt met zijn neus voor de billen van zijn maat Skibby.
Voorzichtig heft Fleer het hoofd. Geluiden van buiten mengen zich met het lome gesnurk van zijn voetbalvriend. Op het nachtkastje ligt zijn noodpaspoort. De avonturen van de vorige dag vinden traag, in slow-motion, hun plek in het geheugen. Engeland, Manchester, Old Trafford, pizza, pub en twee grote handen die hem en zijn maat in de kraag grijpen. Fleer plaatst zijn voeten op de grond naast het bed en geeuwt diep. Langzaam wordt de film compleet.
Een dag eerder, op zaterdagmorgen vertrokken ze vanaf Schiphol naar Manchester. Een reis die bijna geannuleerd werd, doordat Fleer bij de douanecontrole door zijn zorgeloosheid werd ingehaald: op de paspoortfoto zag de douanier het lieve gezicht van zijn vrouw. Auw!
Een strenge ondervraging, een haastig genomen pasfoto en vijftig euro voor het nooddocument later, kon Fleer toch het vliegtuig betreden voor het doel van die middag: de wedstrijd van Manchester United tegen Bolton Wanderers.
De opluchting was bijna tastbaar toen hij op het plein voor Old Trafford stond. Hoog keek hij op tegen de machtige voorgevel van het stadion, de standbeelden van Best, Law en Charlton dekten hem in de rug. Het hoogtepunt van elke voetbalreis, het moment vlak voor het betreden van het tribunevak, het ogenblik dat spanning en verwachting samensmelten tot een wilde mustang die ongedurig door je lijf galopeert.
Fleer haalt een hand door zijn haren en kijkt over zijn schouder. Daar ligt hij, Skib, zijn trouwe voetbalkameraad. Het ondergoed nog steeds halverwege de diepe fjord.
De klerenkast van de nachtclub kwam enkele uren eerder kordaat naar hen toe. Hij draaide er niet omheen.
“Seriously guys, are you farting? The customers are complaining.”
Ontkennen had weinig zin. Met handen als kolenschoppen had de uitsmijter de twee vrienden op straat gezet. Engelse hamburgers hadden altijd al een desastreuze uitwerking op Skibs darmen gehad.
Met een ferme por brengt Fleer zijn maat in beweging.
“Wake up, Skibby! We gaan vandaag naar City!”

Zes uren later hangt Fleer loom op het handvat van zijn rolkoffer. Een paar meter verder staat Skibby bij de informatiedesk. De aardige luchthavenmedewerkster vertelt hem waar ze moeten inchecken. Het voetbalweekend in Manchester nadert zijn einde. Fleer is dik tevreden. Van de wedstrijd tegen Bolton had hij meer verwacht, maar wat had hij genoten van Old Trafford. Het plein, de klok die het tijdstip van de vliegramp aangaf, de tribunes die eindeloos doorliepen tot onder de dakrand, het doelpunt van Scholes, zijn held. De tweede dag hadden ze gevuld met een rondleiding door het Etihad-Stadium, de thuisbasis van Manchester City. Werkelijk elk hoekje van het stadion mochten ze bekijken. Fier liep hij naast zijn makker de spelerstunnel uit en vanaf de zijlijn had hij ademloos het lege stadion rondgekeken. Manchester kon met een voldaan gevoel afgevinkt worden.
Fleer voelt zich een echte wereldreiziger en mijmert over nieuwe voetbalreizen naar Spanje of Turkije als Skib zich omdraait en naar hem toeloopt. Atletico Madrid volgende keer, Fenerbahçe misschien? Wat zou het mooi zijn, zo’n heksenketel in Istanbul. Op dit moment kan hij de hele wereld aan!
“Daar moeten we zijn,” Skib wijst naar een balie verderop, “pak je paspoort en vliegticket maar vast.”
Ruw wordt Fleer uit zijn toekomstdroom getrokken. Haastig voelt hij over zijn broekzakken en zijn winterjas. Vergeefs kijkt hij in de vakken van zijn koffer. Hij weet het meteen: dit reisje is nog niet ten einde.
“Eh, mijn paspoort,” hakkelt Fleer, terwijl het rood op zijn kaken kruipt.
“Ik vrees dat het nog op het nachtkastje ligt, Skib.”

Geen opmerkingen:

Een reactie posten