Hij redde het niet, met zijn maat. Op de vraag ‘Noem drie spelers uit de selectie van Italië op het WK van 1982, waarvan de achternaam op een medeklinker eindigt’, kwam hij niet verder dan Zoff en Vierchowod. Onvoldoende om toe te treden tot de elite van 40 koppels die zich plaatsten voor de halve finale.
Een illusie armer schoof hij aan op de publieke tribune in de sporthal van Maassluis. Ineens zat daar een oud-voetballer op de rij voor hem. Alfons Groenendijk, ex-prof van FC Den Haag en Ajax. Ooit verstuurde hij passes in de diepte op Bergkamp en Stefan Petterson, maar op dit NK ook gesneuveld in de eerste ronde.
Lang geleden, op bezoek in Engeland, zag hij hem spelen op Maine Road. Na zijn Ajax-tijd, maar ver voor het klatergoud van Balotelli en Agüero, ploeterde Alfons Groenendijk anoniem op het middenveld van Manchester City. Na afloop van de FA-cupwedstrijd gooiden de spelers in euforie hun shirt in het publiek. Hij ving het tricot van Groenendijk. Het rook naar zweet en gebakken ui. Tot vier dagen na thuiskomst droeg hij het hemelsblauwe relikwie.
Alle aanwezigen in de sporthal dachten na over de enige DFB-Pokal die de Duitse voetballer Hansi Klinkhammer ooit won, op het moment dat hij voorover boog naar de oud-voetballer. “1974, nee 1973,” de antwoorden op de halve-finale-vraag zoemden zacht fluisterend over de tribune, terwijl de zoete herinnering aan een lang vervlogen FA-cupwedstrijd op Maine Road zijn neusgaten binnendrong. Alfons Groenendijk rook weer naar zweet en gebakken ui.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten