De spelersgroep van FC Twente is zeer volwassen. Zelfstandigheid en zelfregulerend vermogen zijn de belangrijkste kenmerken. Het zorgt ervoor dat de Tukkers andermaal meestrijden om de titel. Dat hun coach hier ook een hand in heeft, is uitgesloten.
Michel Preud’homme is een pratend hoofd. Elke keer als hij in beeld verschijnt ontsnappen er woorden uit zijn mond, maar de boodschap komt nooit aan. We worden afgeleid door allerlei factoren. Het magere, ingevallen gezicht loopt tot ver op de schedel door, maar is de haargrens eenmaal bereikt, eisen de weelderige krullen ineens alle aandacht op. Je zult maar kapper van de Twente-coach zijn. Sta je naar die intensief in elkaar geweven lokken te kijken met maar één gedachte; waar moet ik in hemelsnaam beginnen?
Maar als die uiterlijkheden eenmaal verwerkt zijn, doemt er meteen een andere hindernis op: de uitermate vreemde Waals-Nederlandse zangerige wijze waarop de voetbalwoorden het sprekende hoofd van Preud’homme verlaten. Woorden krijgen op de gekste plekken een klemtoon mee en zinnen worden in een krankzinnige melodie gevangen, zodat je eerder aan Jacques Brel denkt die gehinderd wordt door een spraakgebrek dan aan een analyserende voetbaltrainer.
Hoe zou dat gaan in de kleedkamer van Twente? Spelers kijken haastig omlaag als hun trainer het woord neemt voor de wedstrijdtactiek. Veters strikken als excuus om het pratende hoofd van hun coach te vermijden. Al bij de tweede zin proesten enkele spelers het uit. “Het is al in orde, trainer”, zegt de aanvoerder, “we gaan de klus wel klaren, kom op mannen!” En daar gaan ze, de Tukkers, op weg naar weer drie punten.
Michel Preud’homme zou niet misstaan in een rijtje met Harrie van Raaij, Anton Geesink en Willem van Hanegem, andere markante sprekers die met een persiflage vereerd werden. Erik van Muiswinkel als Michel Preud’homme? Het lijkt een kwestie van tijd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten