woensdag 23 juni 2010

Honderd jaar eenzaamheid

Parijs, luchthaven Charles de Gaulle. Na een vlucht vanuit Zuid-Afrika staat een wat oudere man met grijs golvend haar bij de lopende band te wachten op de komst van zijn koffer. Het is Raymond Domenech, de bondscoach van het Franse voetbalelftal dat erin slaagde om de nationale trots in tien dagen om zeep te helpen. Terwijl de spelers en de overige leden van de staf in groepjes samenklonteren, hun gsm’s checken of via grote koptelefoons zich afsluiten voor welke communicatie dan ook, staat Domenech moederziel alleen. Schijnbaar onbewogen, met beide handen in de zakken en licht leunend tegen een pilaar tuurt hij naar het gat in de muur waar zijn koffer tevoorschijn moet komen. Het is precies dezelfde lichaamstaal waarmee hij de 0-2 nederlaag tegen de Mexicanen incasseerde.
Ik heb met hem te doen. De kritiek die hij in Zuid-Afrika ontving vanuit de nationale ploeg was al niet mals, de media deden daar nog een schepje bovenop. Zou hij bestand zijn tegen de kritiek, hoon en verwensingen die de komende dagen in eigen land over hem heen worden gestort? Het Franse nationale voetbalelftal maakte van het WK in Zuid-Afrika een complete wanvertoning. Dagelijks vochten leugens, smaad, bedrog en verraad om voorrang en dan laat ik de lachwekkende vertoningen op het veld nog buiten beschouwing. Het Franse volk voelt zich onthoofd in de guillotine en Domenech krijgt daarvan de schuld. Het lijkt verstandig dat hij de komende weken de luwte van een Alpenhutje verkiest waar geen Fransoos komt en radio en televisie niet te ontvangen zijn.
Terwijl Domenech onveranderd zijn blik gericht houdt op de lopende band, zet tien meter verderop Thierry Henry zijn handtekening op een velletje papier van een medereiziger. Henry doet dat met zijn linkerhand. Met dezelfde linkerhand bracht hij in de beslissingswedstrijd tegen de Ieren zijn elftal onrechtmatig naar Zuid-Afrika. Het maakt het hele verhaal nog schrijnender. De gestolen goal tegen Ierland leidde uiteindelijk naar het WK-debacle, waardoor het Franse stokbrood voorlopig minder smaakt en de Eiffeltoren vijftig meter gekrompen lijkt. Thierry Henry verschrompelde gewoon mee. Het enige beeld dat we van hem vingen in Zuid-Afrika was dat van een verkleumende reserve in de Franse dug-out. Dat lijkt een wel erg triest einde voor de prachtige aanvaller die Henry erg lang was. Seizoenenlang wervelde hij mee met de aanvalsgolven op Highbury, naast Dennis Bergkamp en was hij onderdeel van de levensgevaarlijke as van Les Bleus met Laurent Blanc, Marcel Desailly, Patrick Vieira en Zinedine Zidane. Net als Zidane, die tijdens de WK-finale van 2006 zijn eigen afscheid zwart inkleurde, wordt nu opnieuw een prachtige Franse carrière aartslelijk afgesloten.
Zou Domenech hiervan weet hebben? Tijdens zijn laatste mediaoptreden sprak hij over de trots voor de Franse ploeg, de potentie die de spelers hebben en het leeuwenhart waarmee ze gespeeld hadden. Voetbalcoaches bezwijken onder de immense druk waaraan ze bloot staan. Domenech slaat wartaal uit. Nog niet zo lang geleden werd je voor minder de Bastille ingesmeten.
Naast de lopende band komt Raymond Domenech in beweging. Zijn koffer nadert. Met een snelle beweging zet hij het gevaarte naast zich neer op de rolletjes. Licht gehaast wandelt hij naar de deuren van de aankomsthal. Er is geen mens die hem groet.
Tegelijkertijd zie ik dat ook Thierry Henry zijn reiskoffer gevonden heeft. Vergezeld door enkele teamgenoten passeert hij de deur naar de hal waar familieleden staan te wachten. Henry zet zijn koffer neer en rekt zich om zijn naasten te ontwaren. Of dat lukt is niet meer zien. De deuren schuiven langzaam dicht en sluiten zijn lange, trotse loopbaan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten