Andere tijden

“Dus daarom wilde ik het volgende voorstellen; als morgen de jongens de wereldbeker winnen lijkt het me een geweldig idee als de spelersvrouwen ook op het bordes staan. U weet wel, waar die beker uitgereikt wordt. Wat vindt u daarvan, Meneer Jorritsma?”
Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. De teammanager van Oranje heeft in de organisatie naar het WK in Zuid-Afrika veel hobbels overwonnen, maar dit telefoongesprek brengt hem toch even uit zijn evenwicht. Even flitst het door hem heen dat hij hier in het ootje genomen wordt. De befaamde voetbalhumor. Maar welke speler uit de selectie kan zo goed een vrouwenstem nadoen?
“Op het bordes? Bij de bekeruitreiking? Maar waarom dan?”
“Nou, na elke wedstrijd van het Nederlands Elftal zijn we vol in beeld geweest. De jongens kwamen dan steeds naar ons tribunevak toe. Ook na de halve finale. In Nederland zijn die beelden erg populair. Ze slaan in als een bom. Ook het bedrijfsleven vindt het interessant, meneer Jorritsma.”
“Het bedrijfsleven?”
“Ja, een directeur van Bavaria vroeg of we morgen na de finale bij de bekeruitreiking in beeld konden komen. Met die oranje Bavaria-jurkjes. Sil vindt het ook een waanzinnig idee.”
“Sil?”
“Silvie. Van Rafael. Ze ziet het helemaal zitten. Het is goed voor haar bekendheid in Duitsland. In Italië kijken ze ook. Dat is natuurlijk goed voor mij. En voor Wes ook. Ik zie ons al helemaal staan daar, dansend naast meneer Blatters!”
“Blatter.”
“Meneer Blatter dan, whatever. Hij zal het toch ook wel leuk vinden, een beetje leven in de brouwerij?”
Hans Jorritsma aait in zijn hotelkamer vol verbazing door zijn grijze krullen. Zijn gedachten worden meegenomen naar het WK van 1974. Het wereldkampioenschap in Duitsland beleefde hij als supporter voor de buis. Hij ziet ineens weer het beeld voor zich. De camera heeft in een tribunevak de spelersvrouwen in beeld. Het is de eerste minuut van de finale tegen de Duitsers. Nederland heeft een penalty gekregen. Truus van Hanegem durft niet te kijken en draait zich om, ze houdt haar handen gevouwen. Ineens springen alle mensen rondom haar op en schreeuwt Maya Suurbier in haar oor dat Johan Neeskens gescoord heeft. Waar zijn ze gebleven, de spelersvrouwen die hun mannen onzichtbaar door dik en dun steunden?
“Luister, Yolanthe, als we morgen de wereldtitel pakken, lijkt het me vooral een feest voor de spelers en hun coaches. De spelersvrouwen hebben toch niets op dat erebordes te maken?”
“Meneer Jorritsma, u zou eens moeten weten wat het voor mij kan betekenen als Wesley die cup omhoog tilt en ik op de achtergrond sta te swingen. En als ze die snippers spuiten, trek ik die Bavaria-jurk uit, dan komt mijn nieuwe ondergoed in beeld. Zal die meneer Blatter ook leuk vinden!”
“….”
“Meneer Jorritsma?”
“Ja, ik ben er nog. Eh, ik denk dat je toch een beetje doordraaft nu. Ik vind het eigenlijk een heel vreemd idee.”
“Dus u wilt geen toegangskaarten voor dat bordes voor me regelen?”
“Nee, dat lijkt me geen goed idee. Dat ga ik niet doen.”
“Toe nou, meneer Jorritsma, als ik dan eens een tattoo laat zetten. Op mijn buik een klein Hollands leeuwtje in een oranje shirt. Is mijn navel de bal.”
“Nee, Yolanthe. Doe dat maar niet. Ik denk dat ik niets voor je kan betekenen. Een fijne a….”
“Op mijn bil dan?”
-klik-
“Meneer Jorritsma? Meneer Jorritsma!?”