Schorem

Okay, alle landen hebben één wedstrijd gespeeld. Robert Lewandovski en Sadio Mané deden op dinsdag nog een moedige poging, maar dé man van de eerste ronde op dit WK is al lang bekend: Mile Jedinak, de aanvoerder van Australië. Op zijn kin zit méér meer wildgroei dan op de complete kandidatenlijst van de PVV.
Op het WK, waar tatoeages op de keel en zorgvuldig geschoren haarlijntjes om de meeste aandacht schreeuwen, is de baard van Mile Jedinak een prachtige middelvinger. Tussen al die opgefokte reclamebelangen en persconferenties vol prietpraat, is de aanvoerder van de Socceroos een verademing. Onder al die gekkigheid volledig je eigen gang gaan, dan ben je een grote. Voor de wedstrijd Australië - Frankrijk kwam Jedinak achter zijn ploeggenoten als de leadgitarist van ZZ Top het veld op. Dat klonk ongeveer zo:
“Hé Griezmann, met je gekke juichgebaartjes met die vingertjes en die duimpjes, gaan we nog een beetje normaal doen? Pogba! Lapjeskat! Nog een kleurspoelinkje erbij of gaan we die bal eens even wegsteken? Oh, Umtiti, de handjes aan de bal? Mietje. Dan ros ik die penalty wel even binnen.”
Het Nederlandse voetbal schreeuwt om voetballers als Jedinak. Mannen die hun eigen gang durven gaan en lak hebben aan uiterlijk vertoon, het zou een WK een stuk dichterbij brengen. In Holland komen we niet verder dan Wout Weghorst, een blozende jongen met appelwangetjes en allle bijbelteksten van Johannes op de arm. Weghorst denkt dat je wedstrijden wint door stoer in de verte te staren. Gezichtsbeharing in Nederland gaat vaak niet verder dan de tweedagenbaard van Ronald de Boer. Te veel over nagedacht, voorgekauwde mode. Wat smakeloosheid betreft verdient het een plaatsje tussen spijkerbroeken met zorgvuldig aangebrachte kniescheuren en alle meubels van Ikea.
Ruud van Nistelrooy. Ja, hij zou het kunnen. Hij heeft stoppels waarmee je een schutting van ruw mahoniehout kaal schuurt, maar hij kiest voor de Braun op 3 en een vlekkeloos onderhouden kaaklijn. Dan sta je als Arie Boomsma de jeugd van PSV uit te leggen hoe ze moeten bewegen in het strafschopgebied.
Maar goed, Mile Jedinak dus. Nog twee wedstrijden zullen we hem zien spelen dit toernooi, als Robinson Crusoë verdwaald op het middenveld van Australië. Dat is ook wat je hem gunt na zijn voetbalcarrière, een onbewoond Bounty-eiland in de Stille Zuidzee. Ver weg van competities met krankzinnige geldbedragen en voetbaltoernooien in landen waar ze vliegtuigen met onschuldige toeristen uit de lucht schieten, vult hij zijn dagen met het knopen van een hangmat en het splijten van een kokosnoot. ‘s Avonds luistert ie naar het rustgevende geluid van de branding.
En dat ie zich dan pas scheert.