Ziekenhuisballen

Eén van de oma's van de jongens woont in een klein, doodlopend straatje. Als we op bezoek gaan is jongste er vaak buiten te vinden met zijn neefjes. Tussen de zorgvuldig aangeharkte voortuintjes spelen ze dan een wedstrijdje twee-tegen-één of oefenen ze op corners met de schutting van buurvrouw De Greef als doel. Gisterenavond mengde oom A. zich in het hoenderhok. Hij gooide meteen een knuppel:
"Wie heeft er zin in een potje maten naaien?"
Hij doelde op een vaardigheidsspel waarbij de bal maar één keer mag stuiteren en je de andere deelnemers in moeilijkheden mag brengen. Na drie levens ben je af. De jongens wilden het wel eens proberen.
Na drie keurig gespeelde ballen binnenkant voet kon oom A. zich niet meer inhouden. Hij verstuurde een felle trap richting neef T., de bal schampte een schouder en viel dood in de rododendron van buurman Van der Staak. Oom A. wist er wel raad mee. Met een uitgestreken gezicht, dat je doorgaans alleen in de omgeving van Willem Holleeder ziet, ging ie voor neef T. staan.
"Zo, dat kost je een leven."
De jongens hadden het spel meteen door. Kopballetjes en fraai getrapte wreefballen werden afgewisseld met smerige ziekenhuisballen die de goede familieverhoudingen behoorlijk op het spel zetten. Toen er vijf keer over de schutting van mevrouw De Greef geklommen was om een verdwaalde bal op te pikken, de rododendron van buurman Van der Staak was gehalveerd en iedereen alle levens opgesoupeerd had, keerden oom A. en de neefjes terug in oma's huiskamer.
"De buurman heeft net gebeld. Hij is laaiend over zijn rododendron," zei oma.
Neef T. keek haar niet-begrijpend aan. "Wat is laaiend?"
"De buurman voelt zich genaaid," verduidelijkte oom A.
Jongste had het nog steeds niet helemaal begrepen.
"Dat is toch de bedoeling van het spel?" zei ie met een engelengezicht.